Ik had een paar goede wandelschoenen, maar onderhield ze slecht. Niet eigenlijk. Ze droogden op den duur uit en er kwam een barst in het leer, die snel uitgroeide tot een scheur. Erg prettig liep het niet meer. Op zoek naar een nieuw paar, ik kon niet zonder, stuitte ik op hetzelfde model. Dat verraste me enigszins, want ik had verwacht dat wandelschoenen meer aan mode onderhevig zouden zijn. Tot mijn vreugde kon ik dezelfde schoenen kopen die me al goed bevielen, zelfde maat, andere kleur, klaar.

Op een wat vage site waren ze te koop voor ongeveer veertig euro minder dan op andere plekken. Na enige aarzeling, vanwege het grote aantal recensies over slechte levering, niet leveren en een onbereikbare klantenservice, ging ik over tot bestellen. Er volgden spannende dagen. Maar ze kwamen gewoon, en op tijd. Ik hield meteen van ze. Samen met het openen van de doos kwam het voornemen deze fonkelnieuwe stappers wel goed te verzorgen.

Na een paar maanden erop lopen zitten ze als gegoten, misschien nog beter dan de oude, die verder echt hetzelfde waren. Zou het komen door de aandacht die ik de nieuwe schoenen schenk?

Na iedere wandeling veeg ik de bovenkant schoon. De inlegzooltjes gaan eruit om te drogen. Ik borstel het vuil van de zijkant van de zolen. Daarnaast geeft mijn telefoon iedere drie weken het sein voor groot onderhoud. Het waterdichte en ademende leer krijgt een behandeling met prijzig spul van de buitensportwinkel. Je weet nooit in hoeverre het verlakkerij is, maar niets doen is al duurder gebleken. Ook heb ik een keer, zoals ergens online opgepikt, de binnenkant twee minuten in lauw water gezet. Het duurde langer dan tot de eerstvolgende wandeling eer alles droog was; beter plannen dus de volgende keer, al weet ik niet of ik überhaupt zo lang kan wachten.

Met dit alles hoop ik de levensduur van de nieuwelingen langer te maken dan die van hun voorgangers, die toch ook een aantal jaren meegingen. Als het verder goed gaat en ik de schatjes lief blijf behandelen, zijn de zolen nog het zwakste punt. Ze vertonen alweer lichte sporen van slijtage. Ditmaal reken ik echter op minimaal twee keer verzolen, voordat we onvermijdelijk ooit een keer afscheid moeten nemen. Tot die tijd hebben we, deo volente, nog wat wandelingen te gaan.