zondag 7 januari
Breukelen – Woerden (17km, 3u45, met Melanie)

Het is de laatste dag van de kerstvakantie, de eerste zondag van het nieuwe jaar. Mijn enige goede voornemen is simpel: wandelen. Het is niet iets wat uit de lucht komt vallen. De laatste maanden heb ik al meer gelopen dan anders, deels om een paar kilo kwijt te raken en voor een ander deel om het plezier dat ik eraan beleef. Toch was het niet altijd leuk. In het najaar stuitte ik op paniek. In de zomer was paniek al aanleiding geweest om vervroegd een week Ardennen te beëindigen, en dat was weer een bron van spanning in de relatie. Achteraf gezien kon het niet anders dan dat er verandering kwam.

Het is een enkele opmerking van mijn therapeut geweest die veel in beweging bracht: “Paniek heeft een plafond.” Het is op z’n minst de moeite waard om te proberen de zenuwen te doorstaan. De kans is klein, blijkt, dat het de hele tijd zo spannend blijft. Doordat ik hartklachten kreeg – een blessing in disguise – en bang was ieder moment om te kunnen vallen, kreeg ik talloze kansen om te ervaren dat na verloop van tijd de stress wegebt. Niet altijd haalde ik dat moment, meestal wel. Het was een goed begin om mijn vertrouwen uit te bouwen. Misschien ben ik een bange man, misschien juist een held, misschien kunnen de twee niet zonder elkaar.

Aan het begin van deze wandeling joeg de wind onder de betonnen tunnel van station Breukelen door. We hadden vooraf wel met de windrichting rekening gehouden, ik met name, en daar onze looprichting op aangepast, eerder startte ik altijd in Woerden. Maar het viel erg tegen, de wind was harder dan verwacht, snijdend koud, voor het eerst na de lange periode met veel regen. Voor mij reden genoeg om na vijf minuten lopen voor te stellen de trein terug te nemen. Het had niet zozeer te maken met paniek, eerder met het vooruitzicht van ontberingen en de gedachte dat het mogelijk op de een of andere manier te veel zou zijn. Melanie bracht niet veel in tegen mijn bedenkingen, ze liep vooral door. Zonder haar was het een korte tocht geweest. Ik opperde nog om ter hoogte van de tweede brug over de Groote Heicop een beslissing te nemen, verder of omkeren. Die brug liepen we in stilte voorbij.