Ik zou het niet erg vinden om dood te zijn. Vat dat niet verkeerd op, want wat heb ik tegen die tijd überhaupt nog te vinden? Het sterven, daar zie ik tegenop. Het moet een keer gebeuren, de ultieme klus op mijn to-dolijst. Vooropgesteld dat ik de natuur haar gang laat gaan, heb ik er weinig over te zeggen, lijkt me, maar laat het toch maar vlot en zonder veel pijn zijn. Ik ben niet bang voor de dood, wel om dood te gaan.

Uit wat de cardioloog onlangs vertelde kon ik opmaken dat het mijn tijd nog niet was. Mijn hart gaat nu ruim vijftig jaar mee en er zijn in de loop van de decennia wat verdikkingen en verwijdingen ontstaan. Desondanks functioneert het goed. Er was bij de MRI-scan geen oorzaak gevonden voor de zeer trage hartslag die ik het afgelopen najaar meemaakte. De sinusknoop geeft de boezem gewoon de benodigde signalen om in beweging te komen, zoals ook bleek bij een fietstest in januari. Ik hoef geen pacemaker.

Uiteraard vroeg ik de arts of ik, gezien deze uitslagen, weer het hele jaar door buiten kon zwemmen. Het antwoord was eerst ja, maar nadat de jongeman even was weggelopen om met een collega te overleggen, was het nee. Helemaal niet, luidde de boodschap, dus ook niet in de zomer. Op zich had dat niet met de conditie van mijn hart te maken, begreep ik, dat kon het wel aan. Ze waren vooral bevreesd dat er midden op het water iets mis (lees: mijn hartslag omlaag) zou kunnen gaan en dat er dan niemand was om me te helpen. Melanie, die bij het gesprek aanwezig was, wilde weten of autorijden wel mocht. Grappig, want ik rijd allang geen auto meer. Dat werd minder risicovol geacht. Zo leek het hier om een berekenend advies te gaan, om zich in te dekken in het geval van kwalijke gevolgen.

Gezien de situatie bij de plas durf ik het wel aan om het water in te gaan. Ik was al gewend om langs de oever te zwemmen en ben van plan dat weer te doen. Mocht mijn pols plotseling zakken, zoals ik dus al eerder heb meegemaakt, dan lukt dat stukje naar de kant nog best.

Het alternatief is, los van het binnenbad (en dat is écht een ander ding), om op het droge te blijven. Dat is ruim een halfjaar gelukt, een heel winterzwemseizoen, maar voor de lange termijn worden mijn geest en lijf er niet blij van. Daartoe besluiten zou direct een beetje doodgaan zijn. Ik zie geen andere mogelijkheid dan te gaan voor koele berekening, net als de dokters, met een natte vinger de kans op een risico bepalen, of iets dergelijks. Een andere winterzwemmer zei het een keer zo: liever niet leven dan leven zonder zwemmen.

–

foto: Derk van Dorth