Deze week heb ik mijn rijbewijs aangevraagd. Ik hoefde niet eens over een stippellijn te lopen of een ogentest te doen. Al jaren rij ik geen auto, ik weet niet meer hoelang precies, maar daar vroeg de dame niet naar. Ik hoefde geen verkeersborden te benoemen of te beloven voorzichtig te zijn. Ik hoefde alleen maar een recente, gelijkende pasfoto af te geven (‘Wilt u heel even uw pet afdoen, zodat ik kan zien of u het bent?’) en een krabbel te zetten op een formulier. Komende week mag ik het roze pasje ophalen.

Het oude was ik ooit kwijtgeraakt, waarschijnlijk uit mijn broekzak geglipt toen ik het een keer bij wijze van ID bij me droeg. Omdat ik het rijbewijs al niet meer gebruikte waar het voor bedoeld was, aantonen dat ik kon autorijden, besloot ik het maar zo te laten. Melanie rijdt. En sinds een paar maanden onze oudste ook.

We bezitten geen auto. Dat zouden meer mensen moeten doen. We hebben een abonnement op een deelauto. Er staat een exemplaar om de hoek. We besluiten nooit lichtvaardig tot een autorit en als we dan toch gaan, vraag ik me onderweg altijd af waar al die andere mensen in hemelsnaam naartoe denken te moeten. Mobiliteit heeft schrikbarende vormen aangenomen.

Dat indachtig ligt het niet voor de hand dat ik weer achter het stuur kruip. Elke automobilist minder is mooi meegenomen. De aanleiding om toch bij de gemeentelijke balie langs te gaan was een vrijwilligersvacature. In Overvecht en enkele aangrenzende wijken bestaat een taxiservice voor minder mobiele mensen, lees: ouderen. Voor een klein bedrag worden ze thuis opgehaald en naar het winkelcentrum, de huisarts of het ziekenhuis gebracht. Of ze kunnen bij iemand op visite. De betreffende organisatie zoekt chauffeurs, waarbij een geldig rijbewijs vanzelfsprekend een vereiste is.

Het is niet verantwoord als ik nu ineens alleen met een auto op pad zou gaan, laat staan met een passagier op leeftijd erbij, of hoe oud dan ook. Dus ga ik op zoek naar iemand, een professional, die me weer een beetje op weg kan helpen. Aan invoegen en inhalen op de snelweg heb ik bijvoorbeeld nog steeds een broertje dood. Daar is wat oefening nodig om weer vertrouwen te krijgen. Verder zie ik weinig moeilijkheden; koppeling, rem en gas zal ik vast nog kunnen vinden.

Het is maar de vraag of ik daadwerkelijk aan de slag ga bij de buurttaxi. Aan dat baantje kleven nog wat mentale haken en ogen, zeg maar gerust dat er beren op de weg zijn. Dat ik er met het nieuwe rijbewijs alvast eentje heb geschoten, schept een kans.