De weg was al niet zonder strubbelingen geweest. Vanaf de fietsverhuur waren we aan een rondje van 50 kilometer begonnen, ik op een e-bike, de andere drie op eigen kracht. Ondanks de ondersteuning viel het fietsen me zwaar. Ik zat niet op mijn gemak. Tot mijn tevredenheid verkortten we, vanwege het toch wel heuvelachtige karakter, de route tot 30 kilometer. Dat idee ging in rook op toen we tijdens de lunchpauze ontdekten een verkeerde afslag te hebben genomen. Na wat inwendig gevloek stemde ik ermee in om het plan weer aan te passen, via de andere kant van het meer terug te fietsen en daartoe eerst het veer even verderop te nemen.

Juist toen we aankwamen bij de helling trok de pont zich los. Volgens een schema op het informatiebord zou de volgende afvaart pas een uur later zijn. We wilden dat niet zomaar geloven en vroegen een sympathiek ogende Tsjech, die ook op de valreep de boot had gemist, of het echt zo was. Volgens hem klopte het vaarschema zoals wij het hadden gelezen. Dat wetende overwogen we of we nog wel naar de overzijde wilden.

Met het zicht op de wegvarende pont en het vooruitzicht van een uur wachten overlegden we. Misschien had de Tsjech dat in de gaten. Hij deed een paar stappen in mijn richting en liet op zijn telefoon zien dat aan de overkant een mooi fietspad langs het water lag. Heuvelloos, of in ieder geval heuvelarm, dacht ik meteen en was om. De anderen waren al zover, we zouden overvaren. Reisleider Melanie haalde alvast tickets voor vier fietsen uit de automaat.

We aten nog iets bij een kiosk op het nabijgelegen strand en stelden ons daarna ruim op tijd op bij de kade. De veermannen sjokten vlak voor vertrek uit hun hok. Eentje nam alvast plaats achter het roer, de ander gaf de passagiers aanwijzingen en controleerde vervoersbewijzen.

Er was plek voor vijf auto’s, die mochten eerst. Daarna waren voetgangers en fietsers aan de beurt. Melanie nam het voortouw en toonde onze tickets. Ze liep verder terwijl die man nog iets tegen haar zei wat ze niet meteen begreep. In de analyse achteraf was dit misverstand een van de mogelijke verklaringen voor zijn gedrag even later.

Hoewel de logica erachter valt te betwisten bleek dat we naast de fietsen ook voor vier personen hadden moeten betalen. De veerman weigerde deze omissie door de vingers te zien. Melanie twijfelde niet, gaf mij haar fiets en rende naar de automaat. Onwaarschijnlijk snel had ze de benodigde tickets en holde terug. Dat kon de veerman niet schelen. Toen ze weer bij haar fiets was voer de pont weg. Opnieuw zonder ons. Echt. Ik heb mijn lief nooit eerder zo boos gezien en ga niet herhalen wat er uit haar mond kwam. Stoom uit haar oren, dat kan ik wel zeggen.

Het was ieder van ons te gortig om nóg een uur te wachten. Melanie had een flink deel van de terugweg, die we nu min of meer gedwongen waren te nemen, nodig om tot bedaren te komen. Aan het eind van de dag stond er toch 50 kilometer op de teller. En we hadden iets geleerd over de Tsjechische medemens: sommigen onder hen zijn uiterst vriendelijk en behulpzaam, anderen beduidend minder.