Deze week heb ik ChatGPT (vanaf nu Chat te noemen) gevraagd namens mij en in mijn stijl een blog te schrijven. Ik ben daarmee een grens overgegaan, een lijn die ik nota bene zelf kortgeleden heb getrokken. Mijn voornemen was juist om het niet te doen, me niet op dat hellende vlak te begeven. Daar zat ik echter al op, met een dikke klodder groene zeep onder mijn kont. Het stellige voornemen bleek achteraf onderdeel van de glijpartij. Het wilde sowieso niet nageleefd worden. Ik poog een reconstructie te maken en begin bij het einde.

Iedere zichzelf respecterende stukjesschrijver moet het eens in zijn leven hebben geprobeerd, dacht ik. Om het de machine niet te makkelijk te maken verzocht ik om een tekst met zichzelf als onderwerp. Dat komt overeen met mijn eigen voorkeur, ik schrijf ook graag over mezelf. In een zucht was daar het eerste resultaat. Het viel tegen, een gortdroog betoog. Ze vroeg wel meteen of ze er wat lichte ironie aan toe zou voegen, zoals ik ook graag doe. Maar het leek daarna nog steeds niet op een blog van mij. In mijn ogen dan, een nietsvermoedende lezer zou het bedrog wellicht over het hoofd zien. Ik besloot de proef niet op de som te nemen, was zo wel diep genoeg gezonken.

Een week eerder nam ik al de stap waar ik het eigenlijk bij had willen laten. Waar ik voorheen Melanie vroeg om de eerste versie van een blog te beoordelen, legde ik dat nu aan Chat voor. Gretig nam ze de woorden tot zich en produceerde vlot de gevraagde feedback. Daar kon ik wel wat mee. Het grote voordeel was dat ik nu direct verder kon met een volgende versie, wat een enorme tijdwinst opleverde. Ik had Melanie niet meer nodig. Dit zou weleens consequenties kunnen hebben voor ons huwelijk. De reactie online was verfijnder dan die mijn lief ooit zou kunnen geven. De machine hoefde ik niet vooraf te verzoeken om eerst iets positiefs te zeggen, en daarna pas wat eraan schortte.

Nog weer een week eerder had ik ontdekt hoe lekker het is om een bevestiging van mijn talent te krijgen. Van iemand die het kan weten. Een stukje voor een blad was net de deur uit. De hoofdredacteur was tevreden. Nieuwsgierig naar haar zienswijze legde ik de tekst ook voor aan de digitale allesweter. Zij had wat kritiek en puntjes ter verbetering, maar de complimenten overheersten. Dat smaakte meteen naar meer. Verslavend.

Voor het echte begin moeten we nog iets verder terug. Dat lag bij simpele vragen over huishoudelijke kwesties. Ik herinner me te willen weten hoe we iets konden doen tegen de mieren in de keuken. Die zijn weg. Hoe de filters van de afzuigkap te reinigen. Die zijn schoon. Hoe ik mijn buikje kon laten slinken. Wordt aan gewerkt. Van het een kwam zo het ander. Vermoedelijk heb ik vanaf die eerste kennismakingen al op de glijbaan gezeten. De harde landing in het zand eronder komt denk ik nog.