Het komt een enkele keer voor dat Spotify de spijker keihard op de kop slaat. Uit het algoritme rolde de suggestie om eens te luisteren naar een tot dat moment mij onbekende zangeres. De kans nadert nul dat je van haar hebt gehoord. Ze komt uit Estland en is, voor zover internet er iets over kwijt wil, alleen daar een beetje bekend. Songteksten verschijnen met moeite, en dan nog maar een paar. Er staat een handvol video’s van haar online, veelal liveregistraties in een jazzclub.
Het door de streamingdienst aangereikte album is een van de twee die ze heeft uitgebracht, een behapbaar oeuvre nog. Sinds die tip kan ik niet stoppen haar muziek af te spelen. Ze heeft een stem waar je niet genoeg van krijgt.
Het verbaast me dat er zo weinig te vinden is over de Estse. Ze doet niet veel nieuws, dat moet gezegd. Ze doet gewoon iets heel goed nog een keer. Ze is 26, had kleindochter van Aretha Franklin kunnen zijn of nichtje van Amy Winehouse. Het zou uiteraard kunnen dat je niet van soul of R&B houdt, dat vergeet je gewoon.
Mijn ontdekking zingt niet alleen, ze schrijft ook tekst en muziek en arrangeert de nummers zelf. Dat pleit voor haar. Dat luistert toch net even anders. Ze heeft het verder goed voor elkaar. Naast een vaste band van vier man verzamelt ze de broodnodige strijkers en blazers om zich heen. Allemaal prima.
Het enige dat ontbreekt, van een afstandje gezien, is een geoliede marketingmachine. Ik krijg de indruk dat een of ander familielid maar wat aan het beunen is. Een professioneel manager zou haar eens goed (excuzes le mot) in de markt moeten zetten. Er dient aan een levensverhaal te worden gewerkt. Kijk naar tante Amy, iets minder mag. En de band vertellen dat die zonnebrillen af moeten, niet de juiste gimmick.
Er moet sowieso veel meer informatie de wereld in geslingerd worden. Zo wordt het niets. Raadselachtigheid is mooi, maar dan moet het wel een doel dienen.
Je begrijpt mogelijk niet meteen waarom ik me hier zo druk om maak. De reden is simpel. Ik zou haar heel graag een keer live zien en horen zonder naar Tallinn af te hoeven reizen. Ik dacht aan een concert op Nederlandse bodem, treinafstand. Ze dient voldoende bekendheid te verwerven om aantrekkelijk te worden voor een paar geschikte zalen hier in de buurt. Ik zal ze van de week alvast mailen: let op, hou Rita Ray in de gaten.
Nooit niks 