Aan de mensen met verrekijkers om de nek, zoomlenzen aan de schouder en statieven in de aanslag maakte ik op dat er een zeldzaam dier in de buurt was. Op weg naar mijn zwemstek kwam ik zo’n spotter tegen. Ze verontschuldigde zich, ze woonde toevallig dichtbij, waarna ze vertelde dat de aandacht uitging naar een woudaapje en meteen erachteraan dat het een vogel betrof. Niet een gansachtige – zoals ik onwetend opperde – maar meer zoals een reiger. Ze had vlot een foto paraat: inderdaad een reigerachtige, een meer gedrongen lid van de familie. Apart om te zien, wat waarschijnlijk niet zo was geweest als het dier zo algemeen voor zou komen als de reiger zelf.

Na een berichtje in de winterzwemappgroep, waar ik een primeur dacht te hebben dat het tumult om de woudaap draaide en meerdere mensen aangaven die allang te hebben gehoord of gezien, kwam een ander met een tip waar ik foto’s kon vinden. Die mensen langs de waterkant hadden al talloze meldingen gemaakt en afbeeldingen geplaatst op een waarnemingensite, mogelijk dé waarnemingensite, deel van een parallel universum waar een simpel mens als ik tot dan toe geen weet van had. Je ziet het zo: iemand meldt iets te hebben gezien en een horde stapt opgewonden in de auto om op de genoemde plek samen te klitten, in de hoop dezelfde waarneming te doen.

Ik begrijp de opwinding een klein beetje, heb even om de hoek gekeken. Niets gezien. Daarbij, de mussen in de achtertuin zijn attractief genoeg.

foto: Waarneming.nl / Benjamin Simmelink