De stofzuiger stofzuigde niet meer naar behoren. De eerste seconden na het inschakelen werkte hij goed. Daarna begon het loeien, verscheen het rode vlakje achter het kunststof venstertje bovenop en liep de zuigkracht met forse schreden terug. Kapot, dachten we. En het is niet een tijdsgewricht waarin je apparaten laat maken. Waar zouden we heen moeten? Bovendien was een andere makkelijk besteld.

Toch nog met duurzaamheid in gedachten koos ik voor een duurder model. Aan de kwaliteit ligt het niet. Die nieuwe zuigt uitstekend en blijkt stiller te zijn en zelfs slim.

Alleen zat ik nog met die afgedankte in mijn maag, het niet eens zo oude beestje. Wegbrengen naar de stort leek me ineens zo grof. Ik wilde haar (let op de subtiele wijziging van het geslacht) toch nog een kans geven en nam contact op met een repaircafé. Daar was ze welkom en of ik dan vooraf het merk, typenummer en mankement wilde doorgeven, zodat er alvast op kon worden gestudeerd. Voor de gegevens zocht ik de handleiding. Die bladerde ik even door en ontdekte daarbij dat haperingen te maken konden hebben met volle filters. Een kwartier later ‘repareerde’ ik onze stofzuiger. Het bleek nota bene een filter te zijn dat ik vaker had gereinigd.

Dit is typisch een kwestie voor kamervragen en wellicht een parlementaire enquête. Niemand zou echter in staat zijn uit te leggen hoe het toch kon gebeuren dat een prijzig apparaat werd aangeschaft zonder degelijk onderzoek vooraf naar wat er schortte aan de oude.