In januari begon ik met het fotograferen van bomen met op de achtergrond tienhoog-flats. Van beide zijn er genoeg in onze wijk. Er is bij de aanleg, zo’n vijftig jaar geleden, voor gekozen om veel ruimte te laten tussen de gebouwen. Nu is er een overdadige hoeveelheid groen, overigens tussen een behoorlijke hoeveelheid beton. Het laatste valt een bezoeker en waarschijnlijk ook veel bewoners het meest op. Ondanks de alomtegenwoordigheid moet je een beetje je best doen om het groen te gaan zien, of te blijven zien.

In de winter waren de takken kaal en kwam er wat meer voorstellingsvermogen bij kijken. Het contrast was wel goed zichtbaar, tussen het strakke van de woonlagen en het chaotische groeien ervoor. Ik wist dat het achter de ruiten vol was van veelkleurig leven, en dat leven zag ik weerspiegeld in het gekronkel ervoor dat ongeremd zijn weg vond.

Per keer dat ik met de camera eropuit ging, wilde ik me beperken tot één geschikte foto. Uit de beste heb ik later een selectie gemaakt en voor mezelf af laten drukken in een boekje. Een paar mensen aan wie ik dat liet zien, vonden dat ik er een grotere oplage van zou moeten maken en proberen dat in de wijk te verspreiden. Daar heb ik over nagedacht. Een uitspraak van een filosoof kwam op, dat het soms al voldoende is om een idee alleen maar te denken, meer niet. Dan ben ik hier al een stuk verder mee. Vooralsnog hou ik het erbij.