Categorie: klimaat

Het vliegtuiggeluid is me pas goed gaan opvallen nadat ik me had gemengd in een protest tegen de uitbreiding van aanvliegroutes naar Schiphol. Het ziet er op dit moment naar uit dat er naast de drie bestaande een vierde komt, die gepland is ergens boven de Utrechtse Heuvelrug en die mogelijk langs of over mijn wijk Overvecht gaat. Het gerucht doet de ronde, er is nog veel onduidelijk, dat straks vanaf Doorn meer dan tweehonderd keer per dag een toestel de landing inzet. Dat zal een forse inbreuk zijn op de rust. Eerder dit jaar ben ik met een paar honderd anderen aan het roepen geweest, in een poging het kabinet op andere gedachten te brengen.

Natuurlijk ben ik in de eerste plaats in het geweer gekomen omdat ik niet wil dat de herrie over mijn eigen achtertuin komt. Maar gaandeweg heeft het doel zich verbreed, nadat bleek dat met de herindeling van het luchtruim niemand minder hinder gaat ervaren, ook niet de mensen in bijvoorbeeld Assendelft of Aalsmeer, die al jaren vol geraakt worden. De nieuw beschikbare ruimte faciliteert vooral de groei van het aantal vluchten, met als gevolg dat er naar schatting een extra miljoen mensen overlast zullen krijgen.

Wanneer de luchtverkeersleiding, afhankelijk van het weer, bepaalde banen en routes besluit te gebruiken, krijgen we hier al een voorproefje. Zo kan het gebeuren dat dagen achtereen om de haverklap een vliegtuig overvliegt. Het kenmerkende aanzwellen, tot een climax komen en weer wegsterven is op zich te dragen, ik lig er niet létterlijk wakker van. Anders dan sommigen beweren, kun je ook best een gesprek blijven voeren. Dat neemt niet weg dat het erg storend is en op de zenuwen werkt, zeker met de kennis dat dit over een jaar of twee waarschijnlijk veel vaker voorkomt.

Ik heb getwijfeld of ik je hierin moest betrekken. Het gevaar bestaat namelijk dat mijn woorden je aansteken en dat je er ook op gaat letten. Als je eenmaal gehinderd bent, aldus een deskundige, dan blijf je gehinderd. Ofwel: als je het eenmaal hoort, kun je het niet meer niet horen. Voor mij is het kwaad al geschied. Er is geen vlucht meer boven de omgeving die me ontgaat. Elke waarneming van gerommel in de lucht heeft een emotionele lading gekregen. Het weinig aanlokkelijke perspectief dat het in de toekomst elke dag de hele dag zo doorgaat speelt daarbij een belangrijke rol.

Het is nog onduidelijk welke mensen precies getroffen gaan worden, waar de route komt. Het kabinet houdt de kaarten nog voor de borst als het om de uitwerking van de plannen gaat. Omwonenden worden niet betrokken bij het traject en niet gehoord door minister Madlener, die zijn oren schaamteloos laat hangen naar de lobby van vliegbedrijven. Het is pijnlijk te merken dat het welzijn en welbevinden van zovelen nauwelijks meetelt bij de beslissing koste wat kost uit te breiden. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de schade voor het klimaat.

Mark Verhoogt

–

stop4deroute.nl
Heb je de petitie al getekend?

Ik ben om. Het is vijf óver twaalf voor het klimaat. Het heeft een tijd geduurd eer dat ten diepste wilde doordringen. Eerder was er het besef wat opwarming betekent voor de aarde en alles erop en eraan. Echte urgentie, vergeleken met nu, leefde bij mij nog niet. Vooral een paar podcasts over het onderwerp hebben me over de streep getrokken. Het is een soort van wakker worden. Eenmaal om is er geen weg terug.

In te laten dalen wat ons te wachten staat is dan toch nog vrij pijnlijk, misschien vooral omdat het met veel onzekerheid gepaard gaat. Ik kan er zwaarmoedig van worden, en soms gespannen of boos. Het is daarom niet iets om continu mee bezig te zijn. Het is aan de andere kant zeker niet iets om de ogen voor te sluiten of voor weg te lopen. Wat dan?

Enkele jaren terug hield ik een tijdje mijn route naar de plas schoon. Zowel heen als terug vulde ik een plastic boodschappentas met zwerfvuil. Soms spraken mensen me daarover aan, met lovende woorden. Hun reactie ging verder vrijwel altijd gepaard met woede over al het afval. Ik deelde die woede niet. Door er iets aan te doen ervoer ik juist rust. Verontwaardiging kreeg geen kans, er was vooral dankbaarheid dat ik iets kon bijdragen.

Daar ergens ligt de sleutel nu ook. Vorige week heb ik me aangemeld bij Extinction Rebellion. Althans. In eerste instantie meende ik me alleen opgegeven te hebben voor een nieuwsbrief, zodat ik op de hoogte kon blijven van acties. Er kwam echter direct een bericht terug dat iemand in de komende weken (‘het is druk’) contact op zou nemen over wat ik kon doen.

Mijn jongste van zestien moest hard lachen toen ik het hem vertelde. Hij zag mij nog niet deelnemen aan blokkades, bedrijven bezetten of me ergens aan vastlijmen. Ikzelf ook niet, te spannend. Wie weet kan ik me op een andere manier nuttig maken. Dat hoeft niet per se bij die beweging. Er komt vast iets op mijn pad waar mijn inzet van betekenis is.

Dat ik bij lange na geen early adopter ben, weerhoudt me er niet van nu op de trein te springen, overtuigd inmiddels van de noodzaak. Het zou zomaar kunnen dat ik tot de grote groep behoor, de critical mass, die besluit niet langer zwijgend langs de kant te staan en die een beslissend duwtje in de goede richting geeft.

–

podcasts: De Groene Eeuw (Ruben Jacobs), Klimaattherapie (Cecilia Adorée), De Ommezwaai (NPO Radio 1/BNNVara, Sander Heijne)