Ik ben om. Het is vijf óver twaalf voor het klimaat. Het heeft een tijd geduurd eer dat ten diepste wilde doordringen. Eerder was er het besef wat opwarming betekent voor de aarde en alles erop en eraan. Echte urgentie, vergeleken met nu, leefde bij mij nog niet. Vooral een paar podcasts over het onderwerp hebben me over de streep getrokken. Het is een soort van wakker worden. Eenmaal om is er geen weg terug.
In te laten dalen wat ons te wachten staat is dan toch nog vrij pijnlijk, misschien vooral omdat het met veel onzekerheid gepaard gaat. Ik kan er zwaarmoedig van worden, en soms gespannen of boos. Het is daarom niet iets om continu mee bezig te zijn. Het is aan de andere kant zeker niet iets om de ogen voor te sluiten of voor weg te lopen. Wat dan?
Enkele jaren terug hield ik een tijdje mijn route naar de plas schoon. Zowel heen als terug vulde ik een plastic boodschappentas met zwerfvuil. Soms spraken mensen me daarover aan, met lovende woorden. Hun reactie ging verder vrijwel altijd gepaard met woede over al het afval. Ik deelde die woede niet. Door er iets aan te doen ervoer ik juist rust. Verontwaardiging kreeg geen kans, er was vooral dankbaarheid dat ik iets kon bijdragen.
Daar ergens ligt de sleutel nu ook. Vorige week heb ik me aangemeld bij Extinction Rebellion. Althans. In eerste instantie meende ik me alleen opgegeven te hebben voor een nieuwsbrief, zodat ik op de hoogte kon blijven van acties. Er kwam echter direct een bericht terug dat iemand in de komende weken (‘het is druk’) contact op zou nemen over wat ik kon doen.
Mijn jongste van zestien moest hard lachen toen ik het hem vertelde. Hij zag mij nog niet deelnemen aan blokkades, bedrijven bezetten of me ergens aan vastlijmen. Ikzelf ook niet, te spannend. Wie weet kan ik me op een andere manier nuttig maken. Dat hoeft niet per se bij die beweging. Er komt vast iets op mijn pad waar mijn inzet van betekenis is.
Dat ik bij lange na geen early adopter ben, weerhoudt me er niet van nu op de trein te springen, overtuigd inmiddels van de noodzaak. Het zou zomaar kunnen dat ik tot de grote groep behoor, de critical mass, die besluit niet langer zwijgend langs de kant te staan en die een beslissend duwtje in de goede richting geeft.
–
podcasts: De Groene Eeuw (Ruben Jacobs), Klimaattherapie (Cecilia Adorée), De Ommezwaai (NPO Radio 1/BNNVara, Sander Heijne)
Nooit niks 