Categorie: muziek

Tropicana

Geplaatst in blog, muziekGetagd , , , , ,

Rond het ontbijt had ik een paar regels van Wham! in mijn hoofd: Club Tropicana, drinks for free/ Fun and sunshine/ There’s enough for everyone. De rest van het refrein kende ik niet. Wat ik wist bleef ik herhalen in mijn hoofd of zacht voor me uit zingen. Het mij onbekende deel neuriede ik.

Later lukte het om naar de plas te gaan. Dat en kort zwemmen zou genoeg zijn voor de dag, ik zwom zelfs iets langer. Terug op de kant voegde ik me even bij andere zwemmers, maakte zowaar een praatje, maar werd teruggefloten door een opmerking van een van hen, over de hoogte van het riet. Het was voor mij de cue om af te taaien. Ik las er een signaal in en ging vlug verder met afdrogen en aankleden.

Ondanks het abrupte afbreken verliet ik goedgemutst het veld. Ik wilde nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor twee flesjes bier en misschien een zak soep. Bij het schap met soepen begon uit het plafond iemand te praten. Jumbo heeft een eigen radiostation, met niet alleen non-stop muziek maar ook een dj die de plaatjes aan elkaar praat. Hij had een bericht ontvangen van een vrouwelijke luisteraar (haar naam kreeg ik niet mee) met het verzoek om een nummer van Wham! te draaien, het maakte haar niet uit welk nummer, ze vond ze allemaal goed. Mijn oren spitsten zich, het zou toch niet. De dj kondigde Club Tropicana aan en startte de muziek.

Behoorlijk toevallig, hoewel niet geheel. Dat het liedje in mijn hoofd had gezeten kwam doordat ik onlangs de documentaire op Netflix over het duo had gezien. De beschikbaarheid van die film zal meegespeeld hebben bij de keus van die vrouwelijke luisteraar.

Maar toch, toevallig genoeg. De rest van de tijd die ik nodig had in de supermarkt viel binnen de speeltijd van het nummer. Met ogen en oren wijd open stapte ik daarna de winkel uit, het zonlicht tegemoet. Het was nu goed opletten wat er nog meer viel waar te nemen, in de nabijheid van dit wormgat.

Ontdekking

Geplaatst in blog, muziekGetagd , , , , , ,

Het komt een enkele keer voor dat Spotify de spijker keihard op de kop slaat. Uit het algoritme rolde de suggestie om eens te luisteren naar een tot dat moment mij onbekende zangeres. De kans nadert nul dat je van haar hebt gehoord. Ze komt uit Estland en is, voor zover internet er iets over kwijt wil, alleen daar een beetje bekend. Songteksten verschijnen met moeite, en dan nog maar een paar. Er staat een handvol video’s van haar online, veelal liveregistraties in een jazzclub.

Het door de streamingdienst aangereikte album is een van de twee die ze heeft uitgebracht, een behapbaar oeuvre nog. Sinds die tip kan ik niet stoppen haar muziek af te spelen. Ze heeft een stem waar je niet genoeg van krijgt.

Het verbaast me dat er zo weinig te vinden is over de Estse. Ze doet niet veel nieuws, dat moet gezegd. Ze doet gewoon iets heel goed nog een keer. Ze is 26, had kleindochter van Aretha Franklin kunnen zijn of nichtje van Amy Winehouse. Het zou uiteraard kunnen dat je niet van soul of R&B houdt, dat vergeet je gewoon.

Mijn ontdekking zingt niet alleen, ze schrijft ook tekst en muziek en arrangeert de nummers zelf. Dat pleit voor haar. Dat luistert toch net even anders. Ze heeft het verder goed voor elkaar. Naast een vaste band van vier man verzamelt ze de broodnodige strijkers en blazers om zich heen. Allemaal prima.

Het enige dat ontbreekt, van een afstandje gezien, is een geoliede marketingmachine. Ik krijg de indruk dat een of ander familielid maar wat aan het beunen is. Een professioneel manager zou haar eens goed (excuzes le mot) in de markt moeten zetten. Er dient aan een levensverhaal te worden gewerkt. Kijk naar tante Amy, iets minder mag. En de band vertellen dat die zonnebrillen af moeten, niet de juiste gimmick.

Er moet sowieso veel meer informatie de wereld in geslingerd worden. Zo wordt het niets. Raadselachtigheid is mooi, maar dan moet het wel een doel dienen.

Je begrijpt mogelijk niet meteen waarom ik me hier zo druk om maak. De reden is simpel. Ik zou haar heel graag een keer live zien en horen zonder naar Tallinn af te hoeven reizen. Ik dacht aan een concert op Nederlandse bodem, treinafstand. Ze dient voldoende bekendheid te verwerven om aantrekkelijk te worden voor een paar geschikte zalen hier in de buurt. Ik zal ze van de week alvast mailen: let op, hou Rita Ray in de gaten.