Rond het ontbijt had ik een paar regels van Wham! in mijn hoofd: Club Tropicana, drinks for free/ Fun and sunshine/ There’s enough for everyone. De rest van het refrein kende ik niet. Wat ik wist bleef ik herhalen in mijn hoofd of zacht voor me uit zingen. Het mij onbekende deel neuriede ik.
Later lukte het om naar de plas te gaan. Dat en kort zwemmen zou genoeg zijn voor de dag, ik zwom zelfs iets langer. Terug op de kant voegde ik me even bij andere zwemmers, maakte zowaar een praatje, maar werd teruggefloten door een opmerking van een van hen, over de hoogte van het riet. Het was voor mij de cue om af te taaien. Ik las er een signaal in en ging vlug verder met afdrogen en aankleden.
Ondanks het abrupte afbreken verliet ik goedgemutst het veld. Ik wilde nog naar de dichtstbijzijnde supermarkt voor twee flesjes bier en misschien een zak soep. Bij het schap met soepen begon uit het plafond iemand te praten. Jumbo heeft een eigen radiostation, met niet alleen non-stop muziek maar ook een dj die de plaatjes aan elkaar praat. Hij had een bericht ontvangen van een vrouwelijke luisteraar (haar naam kreeg ik niet mee) met het verzoek om een nummer van Wham! te draaien, het maakte haar niet uit welk nummer, ze vond ze allemaal goed. Mijn oren spitsten zich, het zou toch niet. De dj kondigde Club Tropicana aan en startte de muziek.
Behoorlijk toevallig, hoewel niet geheel. Dat het liedje in mijn hoofd had gezeten kwam doordat ik onlangs de documentaire op Netflix over het duo had gezien. De beschikbaarheid van die film zal meegespeeld hebben bij de keus van die vrouwelijke luisteraar.
Maar toch, toevallig genoeg. De rest van de tijd die ik nodig had in de supermarkt viel binnen de speeltijd van het nummer. Met ogen en oren wijd open stapte ik daarna de winkel uit, het zonlicht tegemoet. Het was nu goed opletten wat er nog meer viel waar te nemen, in de nabijheid van dit wormgat.
Nooit niks 