Een tijdje terug alweer was er de afbeelding met de statige reiger, waarvan ik had gedacht dat het de laatste zou zijn. Ik werkte toe naar een einde. Daarna zou ik het puzzelen laten voor wat het was en weer gaan schrijven. Die twee blijken niet te combineren. Zolang er een puzzel op tafel ligt, kan ik me moeilijk op iets anders concentreren.
In het najaar was ik met de nieuwe hobby begonnen. Sindsdien lagen er zo’n vijftien legpuzzels op het bureau in de werkkamer. Ik heb ze niet allemaal kunnen afmaken. Zeker in het begin had ik moeite om vooraf de geschikte moeilijkheidsgraad te bepalen. Ik zocht vooral naar afbeeldingen die me aanspraken. Als eerste nam ik een driemaster op volle zee onder handen. Dat waren te veel zeilen die op elkaar leken, te veel dito golven en idem donkere wolken, naar bleek. Een stilleven met onder meer een halfvolle fles wijn en trossen druiven lukte al beter. Bij een verzameling vogels uit Noord-Amerika slaagde ik erin om alle stukjes op de juiste plek te krijgen.
Inmiddels zit ik er diep in. Talloze uren heb ik naar stukjes zitten turen. Ik ga bij veel beelden om me heen al na of ze geschikt zijn om te stansen.
Maar de activiteit is suffer dan ik mezelf wil toestaan. Als man van de wereld heb ik er moeite mee om het voor vol aan te zien, of eerder, mezelf voor vol aan te zien terwijl ik het doe. Ik heb mijn beste vrienden er niet over verteld, bang als ik ben voor hun oordeel. Er is natuurlijk iets verhevens van te maken door te refereren aan het meditatieve karakter, of zo. Maar ik laat het liever wat het is. Het is nou net dat ik nergens over hoef na te denken of in mijn geest hoef te graven. Het is juist een strategie om ongeschonden deze maanden door te komen. Het gaat in de eerste plaats niet om het resultaat, hoewel het bevredigender is een puzzel wel te voltooien dan niet, maar meer om de bezigheid op zich. Die past prima in het donkere jaargetijde. Kachel aan, muziekje op en zoeken en aanleggen maar.
Ik verzeker je dat het van tijdelijke aard is, dat ik binnenkort weer echt iets ga doen. Het gepuzzel is zijn doel voorbijgeschoten. Een verslaving is het misschien niet, maar er is op z’n minst sprake van afhankelijkheid. Was het eerst bedoeld om wat lege uurtjes te vullen, intussen is het zoeken naar zoveel mogelijk lege uren om eraan te spenderen.
Onder mijn laptop zweven nu deels voltooide heteluchtballonnen in alle kleuren van de regenboog. Er moeten nog mandjes onder en stukjes lucht tussen. Voor daarna wachten twee Van Goghs en een straatje in Zuid-Europa op me. Het spijt me. Ik moet het hierbij laten.
Nooit niks 