Johan is een man met blozende wangen en een rijzige gestalte. Hij bestiert al 40 jaar zijn delicatessenwinkel in het kleine winkelcentrum hier vlakbij. Deze week werd het gevierd: bij de ingang pilaren met ballonnen, aan het plafond een koord met kindertekeningen. Hij is geliefd. Hij heeft menig vinger in de pap bij sociale projecten in de buurt. Hij werkt mee aan de gratis appeltaartconcerten in het plaatselijke theater. Ik verdenk hem ervan mede aan de wieg te hebben gestaan van de Buurt Mobiel, een betaalbare taxiservice in de wijk. Daarnaast drijven veel initiatieven om het winkelcentrum levend te houden op de kracht van deze vriendelijke reus.

Toen ik een keer op zondag een stuk de stad uit fietste, kwam ik hem tegen in zijn nette pak. Hij ging op dat moment te kerke in Maartensdijk. Hij is klaarblijkelijk een godvruchtig man. Het staat hem goed. We groetten elkaar, maar toen ik hem later in de week aan onze korte ontmoeting herinnerde, was hij die kennelijk vergeten. Zoveel klanten ook. In zekere zin zijn het allemaal een beetje zijn kinderen. Alsof hij er al niet genoeg van zichzelf heeft, tien in getal.

De luidruchtige vrouw die deze vrijdag voor me aan de beurt was, had daar via een kennis lucht van gekregen. Johan heeft in zijn loopbaan in de volkse wijk zeker meer te verduren gehad. Dit was een pittige. Ze zei: ‘Ik hoorde van je kinderen. Je hebt hem niet versleten door te plassen.’ Johan gaf geen krimp.