Apotheose én anticlimax van de zoektocht speelden zich af in een hifiwinkel van vlees en bloed. Na reviews online te hebben doorgeworsteld was het tijd te gaan luisteren. Er gebeurde wat. Ik werd verliefd op een combinatie die me helemaal goed leek. De verkoper had me daar een handje bij geholpen. Hij kon echter niet direct iets aan me kwijt. Wijselijk had ik het saldo op mijn betaalrekening zo omlaag gebracht dat het niet toereikend was voor iets dat in de buurt kwam van wat ik wilde hebben.

In de speciale luisterruimte hadden de door mij gekozen nummers uitstekend geklonken. Wat zou het mooi zijn om die kwaliteit in huis te hebben. Ik droomde van het opnieuw beluisteren van mijn favorieten, die sinds kort ook nog beschikbaar zijn via een familieabonnement Spotify. Ieder gezinslid heeft een eigen account en toegang tot eindeloos veel. Ik ben ermee in mijn nopjes, heb grootse plannen om verschillende muziekstijlen te exploreren.

Een puike installatie in de huiskamer zou helpen alles extra te waarderen. Mag wat kosten. Maar, bedacht ik in een helder moment, die huiskamer wordt ook bewoond door anderen. Zo veel gelegenheid heb ik niet om me uit te leven. Ik zou mijn muzikale omzwervingen met hen kunnen delen, ware het niet dat ik me dan minder vrij voel en zij daar niet op zitten te wachten. Voor de momenten dat het kan volstaat wat er staat. Ik hou die smak geld op zak en gebruik een klein deel ervan voor een koptelefoon.