Mijn gewicht nam in twee maanden tijd met zes kilo toe. De dosering antipsychoticum was fors omhooggegaan. Die heeft als bijwerking dat je ervan aankomt. Dat gebeurt indirect. Mijn stofwisseling verandert, waardoor ik meer trek krijg. Als het lukt daar niet aan toe te geven, is er niets aan de hand. Dat is niet makkelijk, zeker niet in een wat wiebelige staat. In de nasleep van de manische ontregeling bleek het eerder voor de hand te liggen van alles weg te eten. Overigens was ik tijdens die acute crisis een kilo of twee lichter geworden. Per saldo ging het dus om vier kilo in de plus, met uitzicht op meer.

Om te voorkomen binnenkort als een tonnetje door het leven te gaan, ondernam ik actie. Ik veranderde van de ene op de andere dag een aantal gewoontes; vooral dingen eraf, hier en daar iets vervangen door iets anders. Het is de bedoeling dat het grootste deel van die veranderingen blijvend is.

Na een week nieuw dieet herinnerde ik me dat de buurman onlangs verteld had over de ramadan en hoeveel het zich overdag onthouden van eten en drinken hem geestelijk had gebracht. Mijn aanpak is milder. Toch meen ik te merken dat het matigen meer met me doet. Het gaat ook over wat er achter dat onnodig in mijn mond stoppen en gedachteloos achterover klokken zit. Zonder er heel dramatisch over te doen, zie ik nu duidelijker wat ik wilde verdoezelen. Ik leer van wat ik niet consumeer. Mooi meegenomen.