Er is tijd te vullen tot ik de bestelde sushi kan afhalen, een uur of twee. In die tijd kan ik een biertje drinken, misschien een tweede, zover is het nog niet. Eigenlijk zou ik het schrijven willen laten. Lukt me niet. Het is zo’n aangenaam tijdverdrijf.

Melanie is een midweek wandelen met een vriendin. Ik had voorgesteld tijdens haar afwezigheid radiostilte te betrachten, geen appjes. Om te zien hoe dat zou zijn. Zij stemde daarmee in. Onze jongste is op kamp. De oudste en ik zijn elkaars enige gezelschap. Hij is nu de deur uit om maaltijden te bezorgen.

Ik zou ook een tijd volledige stilte in moeten lassen als het om dagboekaantekeningen gaat. Om te zien hoe dát is. Wat gebeurt er als ik gedachten alleen in mijn hoofd formuleer, als het alleen voorbijglijdende gedachten zijn, zonder neerslag op papier of scherm?

Mijn aantekeningen zijn een belangrijk deel van mijn geheugen. Bij het teruglezen is het meestal van: ‘O ja, daar was ik kortgeleden nog mee bezig en nu ben ik het grotendeels vergeten.’ Of: ‘Shit ja, dat is alweer even terug en ik worstel er nog steeds mee.’

Na vier jaar Nooit niks merk ik vaak als vanzelf in de blogmodus te schieten. Dan begin ik een belevenis of overweging meteen aan mijn lezers te vertellen. Daar doen de afgelopen weken pauze niets aan af.

Ik heb behoorlijk getwijfeld. Ik denk dat ik door moet. Wil. Verder ben ik benieuwd wat er na de relatieve stilte verandert.