Het was 1972. The Beatles waren twee jaar uit elkaar. The Godfather draaide in de bioscoop. ‘Hamelen’ kwam voor het eerst op tv. Voor de laatste was ik te laat geboren om er iets direct van mee te krijgen.

Als dit blog verschijnt ben ik, deo volente, op Texel. Mijn ouders zijn 50 jaar getrouwd. Dat vieren we met een lang weekend op het eiland. Voor zover ik me kan herinneren ben ik er niet eerder geweest en ik ben ook al bijna 50. Dat zegt iets over de reden dat het huwelijk op stel en sprong geregeld moest worden. Ik was erbij, in wording.

Mijn moeder komt uit een katholiek nest, mijn vader, voor zover dat te vergelijken is, uit een socialistisch. Ik weet niet precies hoe ze elkaar hebben ontmoet, ik dacht in een vriendengroep. Het verhaal gaat dat hij haar een keer thuisbracht met de brommer en vervolgens een ongeluk kreeg. Ik zal nog navraag doen naar de details. Mijn vader belandde in het ziekenhuis, mijn moeder zocht hem op en toen was het aan. Tijdens een skivakantie, waar ik verder geen details over wil weten, werd ik verwekt.

Mijn kindertijd was overwegend gelukkig, al weet ik er nog maar weinig van, zeker geen gedetailleerde herinneringen van dag tot dag. Een paar beelden verschijnen voor mijn geestesoog.

We woonden aan het Utrechts Jaagpad langs de Nieuwe Rijn. Met zwemles werd daarom niet getreuzeld. Er was een straatje tussen ons huis en het water. Een muurtje vormde de erfafscheiding van de voortuin. Als ik het goed heb was boven in dat muurtje ruimte voor plantjes. De voordeur leidde naar een zelf getimmerd halletje. In de achtertuin hadden we een stenen zandbak, favoriete schuilplaats voor dikke spinnen. Binnen was tussen de trap en de overloop een grote schuifdeur. Een etage hoger bood de zolder onder meer ruimte aan mijn bed en een uitgebreide verzameling LEGO. Hangend uit het dakraam had ik zicht op het water. Aan de kade lag ons polyester bootje met een kleine buitenboordmotor. We konden daarmee heel Leiden door.

Als ik er zo voor ga zitten, merk ik, komt er toch best veel boven, met name ook de zorgeloosheid van die tijd. Die is een belangrijke bron geweest om later, in moelijker tijden, al dan niet bewust, op terug te kunnen vallen. Ik ben mijn ouders er dankbaar voor, voor het creëren van die omstandigheden, de geborgenheid en later ook de veilige haven.

Ondanks dat ik naar geen van die jaren terug zou willen – ik ben niet in de wieg gelegd voor nostalgie – doet het me goed wat herinneringen op te halen. Dit weekend leent zich uitstekend voor de mooiste.