Dezer dagen ben ik afhankelijker van Melanie dan anders. Zolang ik me daar bewust van ben, lijkt het me geen probleem. Ze fungeert als een lijn naar de buitenwereld. Zelf ben ik grotendeels aan huis gekluisterd, in de tuin verblijf ik ook weleens.

Zij gaat naar haar werk, ze heeft twee halve banen. Ze spreekt af met vriendinnen voor etentjes, of met collega’s in het café. Ze wandelt samen met anderen. Ze komt thuis met verhalen.

Bij mij blijft het summier. Van armoede vertel ik soms maar wat ik in de supermarkt heb meegemaakt, of de caissière me vriendelijk begroette of niet. Op de dagen dat het lukt om naar de plas te gaan, kan ik vertellen hoe druk het daar was. Verder komt het niet van veel. Zo gaat dat in een dal na een periode van pieken. Dan helpt het een beetje me op te kunnen trekken aan een partner die vol in het leven staat. Halverwege de middag kijk ik vaak al uit naar haar thuiskomst.

Bij wijze van borrel nemen we sinds een tijdje in plaats van bier een groot glas ijskoude limonade. We hebben ontdekt dat het niet zozeer om de alcohol gaat. Het gaat erom aan het eind van de dag even samen te zitten. Ik heb er speciale siroop voor aangeschaft. De glazen komen uit het vriesvak. De ijsklontjes zijn gewoon ijsklontjes.

Als ze de komende twee weken met vriendinnen op vakantie is, ga ik mijn best doen de nieuwe gewoonte in mijn eentje vast te houden. In die periode zal blijken hoe afhankelijk ik werkelijk ben, of dat ik me juist met gemak staande kan houden. Duidelijker dan Huub van der Lubbe van De Dijk kan ik het niet zeggen: ‘een man weet niet wat hij mist/ maar als ze er niet is/ weet een man pas wat hij mist’.

Op twee manieren te interpreteren.