Voorafgaand aan een tandartsafspraak nam ik een lorazepam. Er moesten twee gaatjes worden gevuld en ik herinnerde me slechte ervaringen. Ik heb altijd moeite mijn slikreflex te onderdrukken, ook als een buisje mijn hele mond droog zuigt. Het zorgt voor een zich herhalend ongemakkelijke situatie, want de tandarts heeft liever dat mijn mond openblijft terwijl hij aan het werk is.

De greep naar het medicijn was gauw gedaan; ik gebruik het al een tijdje dagelijks op vaste momenten, onder meer om in slaap te komen. Ik begrijp evenwel dat het op dit moment oneigenlijk gebruik was. De huisarts, die het voorschrijft, zal het vast afkeuren.

Het werkte echter niet alleen in de tandartspraktijk, maar ook onderweg heen en terug. Zo ontspannen, met name terug, had ik lang niet op de fiets gezeten.

Ik heb doorgaans een rustige rijstijl, met een kalm tempo, indien nodig het overige verkeer gul de ruimte gevend. Tegelijkertijd, merkte ik nu met die pil in mijn mik, ben ik normaal toch altijd licht gespannen en wat angstig over wat ik tegen kan komen.

Helaas moet ik vaststellen dat dit voor een groot deel van mijn leven geldt. Ergens, en ik heb wel een idee waar en wanneer, is die algemene vrees erin geslopen. De verlammende werking is diep doorgedrongen en uit zich vaak in vermomming. Als tegenzin bijvoorbeeld, dat is nog tamelijk recht door zee. Een lastiger variant van angst speelt mee bij het maken van keuzes, wel of niet ergens aan deel te nemen, wel of niet ergens naartoe te gaan. Ogenschijnlijk gaat het dan om heel rationele afwegingen, maar intussen…

Om weer vertrouwen te krijgen zou ik vaker zo ontspannen moeten zijn als vandaag, me nergens druk om maken en door de stad rollen. Ooit kon ik het zomaar, zonder hulp.

Het is aanlokkelijk om de lorazepam voor meer gelegenheden in te zetten, ware het niet dat het erg verslavend is. Bovendien stopt de huisarts een keer met voorschrijven. Het zal ergens anders vandaan moeten komen. Ontspanningsoefeningen? Yoga? Ik moet daar nog eens over denken. Het scheelt alvast te weten dat het nog kan, dat het ergens in me zit, ontspannen over straat.

Het vullen van die gaatjes viel uiteindelijk reuze mee. Dat zou aan het pilletje te danken kunnen zijn, maar net zo goed aan de meevoelende tandarts, die ik deelgenoot had gemaakt van mijn ongemak. Volgende keer weer zonder proberen.