Na een online zoektochtje, ik heb er zelf geen verstand van, blijkt het te gaan om een Amerikaanse Staffordshire terriër, die me nu twee keer de pas heeft afgesneden bij de plas. Hij liep zonder band en zonder begeleiding op het pad. De eerste keer, moet ik zeggen, was ik nog moedig genoeg of onverstandig genoeg om door te lopen. Het beest deed niets. Dat zal de eigenaar vast ook zeggen, dat hij niets doet, hoor. De tweede keer durfde ik het, de onbetrouwbaarheid van het ras indachtig, niet aan en heb ik rechtsomkeert gemaakt. Daarmee werd me een frisse duik ontnomen en die had ik net hard nodig. Ik had er aan de andere kant ook weer geen twintig minuten extra lopen voor over. Ik liep terug en kwam op het fietspad in het park, aanlijngebied, een keffertje tegen dat aan mijn enkels snuffelde. Normaal hou ik me in, echt, dat zou ik veel vaker niet moeten doen, maar deze keer blafte ik tegen de vrouw die erbij hoorde: ‘HONDEN AAN DE LIJN!’ en direct nog een keer: ‘HONDEN AAN DE LIJN!’ Volgens haar moest ik zelf aan de lijn. Jammer dat ze niet onder de indruk was.