Het ergste ervan is om niets te doen te hebben als ik even niets te doen heb. Daarnaast voelt het onwerkelijk om niet ieder moment op de hoogte te zijn. Het zijn de ontwenningsverschijnselen na het stoppen met de hele dag door nieuws volgen.

De betreffende apps zijn van mijn telefoon en de favorieten uit mijn browser. Dat maakt de drempel hoog genoeg om mijn zucht naar headlines te beteugelen. Ik moest de stap nemen, kort na het begin van corona ben ik er ook toe overgegaan, ter bescherming van mijn innerlijke rust.

Ik ben niet gemaakt voor collectieve crises, persoonlijke wel, daar kan ik volop van genieten, die rek ik liefst zo lang mogelijk. Maar als het om klimaat gaat, of energie, woningnood of vluchtelingen, dan moet je niet bij mij zijn. Ik trek het me aan en kan er tegelijkertijd vrijwel niets aan doen.

Dat is het punt, die onmacht die aan me vreet. En alle onzekerheid die erbij komt kijken, ik kan het niet van me af laten glijden.

Dan maar voorkomen dat het de kans krijgt te blijven plakken en onder mijn huid te kruipen. Die show van Arjen Lubach kijk ik ook niet meer. Al een geluk dat ik niet gewend was voor talkshows de tv aan te zetten. Die maken je, voor zover ik er dus zicht op heb, sowieso al gek. Sociale media net zo, daar was ik tot mijn tevredenheid al een hele tijd klaar mee.

Wat overblijft is de krant. Die valt dagelijks licht belegen op de mat en kan ik met mate tot me nemen. Wel heb ik Melanie gevraagd me te laten weten als er in de loop van de dag iets belangrijks gebeurt, maar dan alleen van het kaliber ‘Poetin in dwangbuis naar Siberië’.