Categorie: Geen categorie

Lieve lezer,

Ik stop met bloggen. Dit besluit zat er al een tijdje aan te komen. Na bijna 250 blogs meen ik het kunstje wel te kunnen. Om niet te verzanden in variaties op wat al bekend is, leek het me beter er een punt achter te zetten.

Met net zo veel stress als plezier heb ik vier en een half jaar ongeveer elke week een verhaaltje gepubliceerd, voornamelijk over mijn eigen wel en wee. Dat blijft uiteraard, dat wel en wee, maar voortaan zonder hier een weerslag te krijgen.

Het overgrote deel van de bijdragen is nog te vinden in Er zijn zoete appels zat en in het recent verschenen Puzzelstukjes. Samen met Verwarde man vormen deze boeken een mooi drieluik, niet vooraf zo bedoeld, maar toch.

Ik weet nog niet precies wat ik met de vrijgekomen tijd en energie ga doen. Om te beginnen maar genieten van de vrijheid en echt loskomen van de blogroutine. Het zal daarna wel weer iets met schrijven worden, vermoed ik, al weet ik nog niet wat en hoe.

Dankjewel voor het lezen, de aandacht en het meeleven. Het was me een genoegen op deze manier een beetje deel van je leven uit te maken. We ontmoeten elkaar wel weer. Tabee. Het beste.

Mark

Alle blogs van de afgelopen twee jaar bij elkaar.

104 pagina’s ISBN 9789464359190 €15,-

Na Er zijn zoete appels zat is dit de oogst van nog eens twee jaar bloggen op Nooit niks (zomer 2019 – 2021). Naar aanleiding van een columnwedstrijd was ik tijdelijk overgestapt op verhaaltjes van 250 woorden. Dat beviel zo goed dat ik die bleef schrijven. Het was vaak puzzelen om precies uit te komen. Dat is gelukt. Tel maar na. En wie weet bieden deze puzzelstukjes samen ook nog een blik op een groter geheel.

Te bestellen bij je plaatselijke boekhandel of online (o.m. Ako, Bruna)

Groet, Mark

---

Meer info over andere boeken: nooitniks.blog/boek

Er zijn ergere dingen. Daar zou ik ieder blog mee kunnen beginnen. Maar nu echt: er zijn uiteraard ergere dingen in de wereld dan te moeten wachten bij de apotheek.

Overvecht is de ongezondste wijk van Nederland. Ik heb van mezelf echter het idee in prima gezondheid te verkeren (net zoals ik me, ondanks mijn bijna 47 jaar, nog die jonge god voel). De frequentie waarmee ik de apotheek bezoek, vertelt een ander verhaal.

Er is daar een systeem om de afhandeling vlot te laten verlopen. Er is een zorgbalie en er is een snelbalie. Op een nummertjesapparaat bij de deur dient een keuze te worden gemaakt. De snelbalie is bedoeld voor mensen die alleen iets komen afhalen, uitsluitend voor medicijnen die klaarliggen dus. Het advies en het uitdrukkelijke verzoek is om recepten een dag van tevoren in te leveren, zodat alles in rust in gereedheid kan worden gebracht. De zorgbalie is voor mensen, inderdaad, die wat meer zorg behoeven en voor wie de pillen nog verzameld moeten worden. Het werkt. Wij klanten hebben de afgelopen jaren leren leven met dat systeem.

Ik had vorige week maandag ontdekt dat mijn mtx op was. Dat is een middel tegen reuma dat ik eens in de week slik. Dinsdag probeerde ik via de gloednieuwe app van het ziekenhuis een herhaalrecept aan te vragen. Dat lukte niet omdat er een verkeerde dosering werd weergegeven. Ik bellen. Lang verhaal kort: op de valreep zou het medicijn deze maandag klaarliggen.

De voor de hand liggende route was toen via de voor mij vertrouwde snelbalie. Er bleek echter geen recept te zijn gefaxt. Buiten belde ik nog eens met het ziekenhuis. De fax kwam er alsnog aan.

Weer binnen leek het me gepaster nu voor de zorgbalie te kiezen en op een stoel plaats te nemen. In de tijd dat ik daar zat, kwamen er vijf mensen bij de snelbalie aan de beurt. De fax had alle gelegenheid om op zijn gemak uit de printer te schuiven. Toen ik eenmaal aan de beurt was, bleek hij inderdaad gearriveerd.

De jongedame achter de balie bestudeerde het blaadje en vroeg of ik het ook de volgende dag zou kunnen ophalen. Geheel volgens het systeem. Ik zei dat ik het eigenlijk die avond in moest nemen, maar dat ik het voor een keertje wel een dag kon verschuiven. Ik ben de beroerdste niet. Ik zei er niet bij dat ik dat vaker had gedaan. Zij schrok toch al zichtbaar bij de gedachte en haastte zich te zeggen dat ze het in orde zou maken. Vriendelijk voegde ze daaraan toe: ‘U mag intussen wel even plaatsnemen, meneer.’

Ik zat alweer bijna op een van de stoeltjes bij het raam. Zij typte nog wat en draaide zich daarna om naar haar collega’s, die druk in de weer waren met potjes, doosjes en etiketten, en meldde luid, goed hoorbaar voor die collega’s en ook voor mij en de andere klanten: ‘We hebben een wachter!’

Ik had me maar te voegen in die rol.