Het was een druilerige dag. De wens een bepaald boek te bezitten dreef me naar de binnenstad. Ik had het ook online kunnen bestellen, daar was het zelfs drie euro goedkoper, maar ik wilde het diezelfde middag open kunnen slaan. Bovendien moest de fysieke boekhandel blijven bestaan, al was het maar om soms een boek meteen in handen te kunnen hebben. Dus ik door de miezer op de fiets.
Mijn interesse in jazz was minder dan een week daarvoor wakker geschud door La La Land, behalve een liefdesverhaal ook een ode aan de muziek. Met mijn jongste had ik de film in twee sessies gekeken. Daarna nam ik een documentaire tot me over het leven van Miles Davis. Zie daar maar eens onbewogen bij te blijven. In een oogwenk was er honger naar meer achtergrond en het volgende moment had ik The History of Jazz van Ted Gioia op het oog.
In de winkel sloeg de twijfel toe. Op de plank stond ook How to Listen to Jazz. Zelfde prijs. Zou ik eerst moeten leren ernaar te luisteren of eerst over hoe het was ontstaan? Ik baalde, want was juist zo zelfverzekerd op mijn doel afgegaan. Ik wist nu niet wat te kiezen, wilde in ieder geval met iets naar huis. Hoe lang kon ik op die afdeling dralen zonder voor terrorist te worden aangezien? Onder die druk koos ik de geschiedenis, waarschijnlijk ook vanwege de lange lijst luistersuggesties achterin. Had ik wat te doen, als het zulk weer bleef.
Nooit niks 