Sinds we streamen luister ik veel meer muziek, een waaier van genres en stijlen. De dag begint met gregoriaans. Ondertussen tik ik wat.
De klanken blijven verbonden met de ochtend dat ik het beste wakker werd ooit. Dat gebeurde in een refugio, toevluchtsoord voor pelgrims, in een woestijnachtig deel van Noord-Spanje. Het was een paar jaar voor de moderne pelgrimage naar Santiago de Compostela een echt hoge vlucht nam. Voor de Pyreneeën was mijn tocht nog solo, erna liep ik met een groepje andere jonge mensen. Ieder had zijn of haar beweegredenen. Veel religieus zat daar niet bij.
We sliepen die nacht in een van grof, grijs gesteente opgetrokken oase. De geestelijke die de tent runde, ook niet zo oud, had ons met overvloedig stromende vreugde ontvangen. Bij katholieke monniken is het vaak maar de vraag of het ze te doen is om het aanbidden van god of eerder om de toewijding op zich. Het ging deze man in mijn ogen toch zeker om het laatste.
Het leek er die ene ochtend op dat hij ermee de magie naar zijn hand kon zetten. Hij had een cd opgezet en het hele gebouwtje vulde zich met de stemmen van andere toegewijden, die me zo wonderlijk licht de nieuwe dag in droegen.
Melanie kan er niet goed tegen, die galmende broeders en zusters. Om de vrede te bewaren schakel ik, zodra haar stappen op de trap klinken, naar gemakkelijker liedjes, van bijvoorbeeld afspeellijst ’t Koffiehuis. Ik heb mijn portie goede start dan gehad.
Nooit niks 