‘Draaien mensen die nog?’, merkte een vriendin laatst op over cd’s. Het dringt langzaam door dat een nieuw tijdperk al een poosje gaande is. Dat komt op het moment dat ik net twee nieuwe cd-kasten heb aangeschaft, met daarbij het plan de collectie netjes te rangschikken. De schijfjes van Melanie en van mij komen door elkaar te staan. Het gaat om ongeveer 250 stuks. Belangrijker dan het aantal is dat ze in de loop van dertig jaar zijn verzameld. Er zit geschiedenis in.
Na de aanschaf van mijn eerste cd-speler had ik nog net geld voor één cd, een aanbieding. Later is er druppelsgewijs wat bij gekomen. Er zitten minder gelukkige aankopen tussen, maar zeker ook favorieten van alle tijden. Deze laatste weken kocht ik vanwege de crisis en de hang naar het vertrouwde wat albums die ik ooit op vinyl had, en een paar die met het verdwijnen van de cassettebandjes verloren zijn gegaan. Ik tel de kosten maar niet op.
Bij de hernieuwde muziekinteresse komt de behoefte aan beter geluid. Daar hangt ook een aardig prijskaartje aan. Melanie is bereid mee te betalen. Dan moet er wel de mogelijkheid zijn om te streamen. Mee eens. Een cd-speler wordt overbodig. Scheelt een paar honderd euro. Belangrijk, want ik heb dus net geld gespendeerd aan die kasten, waarin de hoesjes straks keurig in het gelid staan. We zullen er soms nog met de ogen langsgaan, ze voorzichtig beroeren en vervolgens een gewenste titel online zoeken. Ik heb er buikpijn van.
Nooit niks 