Iets aanvaarden is best ingewikkeld. Het is niet erg tastbaar. Het is iets anders dan je erbij neerleggen. Aanvaarden is er vrede mee hebben dat iets is zoals het is. Je kunt het ook acceptatie noemen, maar dat heeft net een andere nuance: inactiever en meer lijdzaam ondergaan. Aanvaarden daarentegen is iets opnemen, het dragen. Als het bijvoorbeeld om een lastige keuze gaat, dan moet je met alles wat je hebt die keuze zijn. Incorporeren is ook mooi in dit verband. Laat de kwestie onder je huid toe, geef je eraan over en doorleef het.

Tot zover de woorden. Tijd voor de praktijk.

Ik heb een buik die gestaag in omvang toeneemt. Ja, lach maar. Vooralsnog kunnen we het hebben over een buikjé. Volgens de Body Mass Index ligt mijn gewicht iets boven het ideale, ruim binnen de marge dus. Toch begint zich onder mijn middenrif steeds duidelijker een bolling af te tekenen.

Aanvaarden, zou je zeggen. Ik ben toch al bijna vijf jaar de veertig gepasseerd. Helemaal mee eens. Maar wat dient hier precies te worden aanvaard?

In de eerste plaats dat het me blijft bezighouden. Ik zou er namelijk niet mee bezig willen zijn. Ik zou óf de buik voor lief willen nemen, óf een vanzelfsprekendheid aan de dag leggen bij het bestrijden ervan. Een van de twee is ideaal, alles ertussen is balen. Balen dus, want soms denk ik: ‘Laat maar gaan.’ En de volgende dag: ‘Doe er wat aan.’

Het makkelijkst zou zijn het te laten gaan. Gewoon eten en drinken waar ik zin in heb. Op de bank hangen wanneer me dat uitkomt. ’s Ochtends, als de kinderen naar school zijn, weer in bed kruipen in plaats van een stuk fietsen of wandelen. En daar geen greintje schuldgevoel bij hebben. Het credo van minder eten en meer bewegen aan mijn laars lappen. De levensgenieter uithangen.

Dat heb ik een tijdje gedaan, met stiekem de hoop dat er vanzelf behoefte aan minder eten meer bewegen zou ontstaan. Ik behoor toch graag tot het slanke deel van de bevolking. Ik kan het niet helpen mezelf in het zwembad te vergelijken met plattere buiken. Met de nodige inbeelding kom ik nog bij ze in de buurt. Een spiegel of, eerlijker nog, een foto leren een harde les. Met trots deze trofee dragen lukt me nauwelijks. Ik zie liever niet dat de buik nog geprononceerder wordt.

Logischerwijs kom ik dan weer uit bij het aanvaarden van de moeite die nodig is om in vorm te blijven. Dan moet ik me aan geplande beweging houden. Als het kan nog iets extra doen. Daarbij een strak regime van voedselinname volgen, er nu echt een leefstijl van maken. Risicovolle producten niet in huis halen. Ertegen vechten wanneer iets uit de voorraadlade of koelkast wenkt. Blijven onderzoeken waar het misgaat. Aan de slag.

Of nee, toch niet. Toch maar weer kiezen voor beide: een beetje buik en een beetje gezond. En ermee bezig blijven. En een beetje balen op z’n tijd.