Wie heeft er geen Boeddhabeeld in huis? Of anders in de tuin. Het is een gewild woonaccessoire. Het is niet te verwachten dat iedereen die een beeld heeft, ook een idee heeft, al is het maar een begin, van wat Boeddha een paar duizend jaar geleden onderwees. Geeft helemaal niks. Wat niet is, kan nog komen. Of niet. Ook goed. Al die beelden op dressoirs en in vensterbanken geven toch even die herkenning. Of je nou thuis bent in de filosofie of niet.

Geïnteresseerd in de leer en sinds ruim tien jaar, op en af, beoefenaar van meditatie, meen ik misschien ook eens iets in huis te moeten halen. Maar dan natuurlijk vanuit de zuiverst bereikbare beweegredenen en op verantwoorde manier gekozen. Ik zou op zoek moeten naar iets authentieks. Handwerk. Met geschiedenis. Ergens een gespecialiseerd winkeltje vinden. Een beeltenis die door zijn schoonheid en het vakmanschap van de maker Melanie en mij zal inspireren.

Het loopt anders. Het begint bij een kapotte heggenschaar. Op naar het tuincentrum voor een nieuwe. Ik kom daar onvermijdelijk langs de Boeddhabeeldenafdeling. Er staan ook een paar tuinkabouters. Ze hebben er Boeddhabeelden in alle soorten en maten, niets officieels natuurlijk, gewoon handel. Toch even kijken. Alleen kijken, niet kopen. Het is je reinste kitsch. Er is er wel een bij die me toch aanstaat. ‘Mark, laat je niet afleiden, heggenschaar!’ Weer thuis blijkt bij nadere inspectie de oude heggenschaar makkelijk te repareren. Daarbij niet de schoonheidsprijs in de wacht slepend, maar hij werkt weer naar behoren. Dus kan die nieuwe terug. Volgens de aankoopbon geen geld retour, wel een tegoedbon. Die wil ik zo snel mogelijk verzilveren, omdat anders de geldigheidsdatum onherroepelijk in een la voorbijglijdt. Mijn gedachten gaan naar dat beeld.

Na nog wat ongemakkelijk rondscharrelen in de tot expositieruimte omgebouwde kas, valt mijn oog op een ander beeld dan waar ik eerst mijn zinnen op had gezet. Deze voelt stevig en gewichtig aan, zeg maar zwaar, geen plastic. Onderop het maaksel zit een sticker met de prijs en het materiaal waaruit het is vervaardigd: beton.

Eenmaal in de tuin kan het beeld ook Melanie’s goedkeuring wegdragen. Het krijgt een niet heel prominente plek, maar wel duidelijk zichtbaar voor wie weet dat-ie daar staat. De figuur van ongeveer 35 centimeter hoog heeft een bakje in de schoot. Geen idee waar dat toe dient. Misschien kunnen vogels er na een regenbui uit drinken.

Al snel blijkt bij regen aarde tegen het beton op te spatten. Het beeld wordt niet of heel langzaam droog. Ik voorzie dat onze Boeddha na enige tijd groen zal uitslaan. Om dat te voorkomen haal ik hem binnen, maak hem schoon en laat hem drogen. Ik besluit het beeld een plek te geven in de slaapkamer annex meditatieruimte. Op het moment dat ik het beton op het laminaat laat zakken, zie ik het: het bakje is de maat van een waxinelichtje. Ik heb een veredelde waxinelichtjeshouder in huis gehaald. Meteen een waxinelichtje uit een la opgediept en er een aansteker naast gelegd.