De deur tussen de woonkamer en de hal sloot sinds een paar maanden niet goed. Toen het mankement zich net voordeed, heb ik geprobeerd om het loopslot, zoals de juiste benaming blijkt, eruit te halen. Het kleinste beetje weerstand van het materiaal was genoeg om mijn actie te staken. Schroeven er weer in en voorlopig zo laten.

De klink hing slap in zijn schild. Het was de schoot, weet ik inmiddels, die daardoor niet ver genoeg in de sluitplaat stak. Mijn vocabulaire is met een paar mooie woorden uitgebreid. Er bestaat een dagschoot, en soms daaronder een nachtschoot.

Prachtig.

En vergeet niet het slotveer, het bootje dat mensen en goederen naar de andere kant van de gracht brengt. Quatsch natuurlijk, het is dé slotveer, die de klink na gebruik in de oorspronkelijke positie laat terugkeren. Die slotveer was gebroken, verklap ik alvast. Bij een beetje tocht, bijvoorbeeld als de achterdeur openging, zwaaide de tussendeur open. Daar is mee te leven, maar het wordt vervelend op den duur.

Weinig mensen weten dat ik best handig ben. Dat verberg ik zelfs zo goed dat ik het zelf vergeet. Bij iets maken moet vaak eerst gesloopt of gedemonteerd worden. Het is onzeker of het resultaat beter uitpakt dan wat er al is. Daarom ben ik behoudend in dit opzicht. Pas als het echt niet anders kan, ga ik over tot actie.

Dat is in de meeste gevallen, in overleg met Melanie, het inschakelen van een derde. Zo heeft mijn schoonvader ons huis van onder tot boven aangepakt. Hij is juist niet iemand die verbergt dat hij best handig is. Tegels leggen, houten vloer, slaapkamerkast maken, keuken plaatsen, berghok timmeren, de lijst is lang. Bij geen van de onderdelen zou ik weten waar te beginnen. Het is ook een kwestie van ervaring, schijnt.

Ondanks dat ik weinig klus, weet ik dat er iets mysterieus hangt rond dingen die moeten gebeuren. Plotseling, om onverklaarbare reden is er de geest, gevolgd door een begin. Zekerheid over het slagen is er allerminst, maar er komt beweging in. Die deur kan ik toch zeker zelf repareren. Het is me net dat beetje eer te na om mijn schoonvader ook daarvoor te vragen.

Eerst moet er doorzettingsvermogen worden aangewend om het loopslot eruit te krijgen. Wat meer wrikken en wat harder trekken. Openschroeven en daarna ontdekken dat de slotveer dus kapot is. Een nieuw slot kopen blijkt te verkiezen boven het onderdeel vervangen. Meteen langs de bouwmarkt. Het valt me reuze mee dat loopsloten en de bijbehorende uitsparingen in deuren standaardmaten hebben. Omdraaien van de richting van de schoot is een fluitje van een cent. Maar: voor het plaatsen van een nieuwe sluitplaat moet er gehakt worden in de deurpost.

Ik doe het, het lukt, ik heb het gefikst. De deur sluit weer goed. Ik ben nu heer en meester over het slot.

Melanie hoopt al hardop dat dit de start is van een glansrijke kluscarrière. Daar zou ik, als ik haar was, toch niet al te hoog op inzetten.