December vorig jaar was ik in Museum Oud Amelisweerd (MOA), niet te verwarren met Museum of Modern Art (MoMA) of met de man die jarenlang het gezicht vormde van de Volksrepubliek China (Mao). Met China had het wel van doen. In de kamers van het landhuis te Bunnik hing Chinese kunst afgewisseld met werken van Armando (Armando). Er waren onder meer vazen, een kamerscherm en behang. De oude rolschilderingen troffen me het meest.

De tableaus laten vaak beneden op de voorgrond een tafereel zien met dieren of mensen. Op de achtergrond rijst imposant gebergte op. Het symboliseert voor mij de verbintenis tussen het nietige en het allergrootste. Je kunt daar beneden zitten, op een bankje bijvoorbeeld, of op een kleed op de grond, terwijl je de aanwezigheid weet, ook zonder ernaar te kijken, van het gesteente dat zich omhoog heeft gewerkt. De kracht der natuur.

Begin van dit jaar zaten we hier thuis ineens op een nieuwe bank. Het voorste deel van de woonkamer was omgebouwd en er was een muur vrijgekomen die smeekte om iets. In mijn gedachten was dat iets al snel een rolschildering.

Bij zoeken kwam een veilingsite boven waar een Japans exemplaar aangeboden werd. De terminologie is opvallend bij zo’n veiling. Vooral het gebruik van het woord ‘winnen’ wordt slim ingezet. Het winnen van een kavel. Er valt weinig te winnen, je betaalt er gewoon voor. Dat neemt niet weg dat deze manier van voorschotelen de kooplust opdrijft. Mijn eigen limiet werd die eerste keer overboden.

Een week later bij een ander exemplaar viste ik weer naast het net. Ondanks dat mijn budget omhoog kroop, zat ik er in week drie opnieuw naast.

In week vier waren er drie werken die mijn interesse hadden. Mijn voorkeur ging uit naar de op handgeschept papier afgebeelde berg Fuji. Op de voorgrond zijn heuvels en wat bosschages te zien. Dan is er een tijd niets en daarboven met enkele streken de top van de vulkaan. Eind negentiende eeuw vervaardigd. Het geheel is ruim twee meter hoog en een centimeter of veertig breed.

Enkele dagen na het winnen mocht ik tekenen voor ontvangst van een solide pakketje. Voorzichtig sneed ik zoveel plakband weg tot het karton de opgerolde rolschildering prijsgaf. Ongehavend de reis volbracht. Nog voorzichtiger rolde ik hem uit op de vloer. Het was inderdaad de gewenste schildering. Ik pakte hem aan de bovenkant heel voorzichtig vast om te zien hoe hoog hij zou komen. Mijn voorzichtigheid had haar uiterste bereikt. De bovenkant glipte uit mijn vingers.

De kracht der natuur.

Dubbelgevouwen lag het honderdtwintig jaar oude handgeschepte papier voor mijn voeten op de houten planken. Bij de inspectie kort daarop hoefde ik niet erg goed te kijken om de kreuk tussen bosschages en de top te zien. Daar was helaas niets aan goed te praten. Ik heb geprobeerd te bedenken dat het oude werk nu nieuwe geschiedenis heeft. Ook dat mocht niet baten.

Bij weinig licht zie je de vouw niet. Dat is dan de schrale troost.