Mijn zenlerares heeft me aangeraden een bepaalde ervaring niet te delen. Haar advies luidde om die voor mezelf te koesteren en op die manier zijn uitwerking te laten hebben. Dan ben je bij mij aan het verkeerde adres. Melanie weet dat. Ik kan niet liegen én ik kan nauwelijks iets voor me houden. Heb ik geprobeerd, een maand of twee in dit geval. In die tijd is er een gemene pusbult ontstaan die erom schreeuwt tussen duim en wijsvinger te grazen te worden genomen.

Het is een jaar geleden dat ik het eerste blog plaatste op deze site. Ik herinner me mijn voornemen om openhartig te berichten over de geest in het algemeen en de mijne in het bijzonder. Het was toen al duidelijk dat er verandering op til was, misschien vooral omdat er altijd verandering op til is. In het verlengde van mijn boek hoopte ik in dit blog te kunnen schrijven over het pad dat ik bewandel. Daar hoort deze ervaring bij.

Het is een delicate onderneming. Punt is dat het onder woorden brengen van een ervaring de ervaring vaak tekortdoet. Ontluistering ligt op de loer. Ik moet omzichtig te werk gaan. Ik ga het ergens over hebben, zonder het erover te hebben. Pin me nergens op vast. Ik verklap alvast dat het niet over een reiger gaat.

Intussen wilde ik het wel even hebben over de reiger die ik zag staan in een ondiepe sloot. Het water was troebel als chocolademelk en toch had de vogel het voor elkaar gekregen er een visje uit te vissen. Het spartelde tussen de uiteinden van de snavel. Ik zag het in het voorbijgaan. Het verdere verloop was te raden. Wat voorafging weten we ook. De reiger heeft daar roerloos gestaan, lang genoeg om bij de vis het idee van gevaar weg te nemen. Daarna was er een snelle uithaal met de kop en met uiterste precisie getimed een hap van de bek.

De reiger is zich hoogstwaarschijnlijk niet bewust van zichzelf. Laten we het aannemen. Hij kent geen ik. Alles bestaat voor hem in een onbegrensde ruimte. Hij ervaart geen hier en nu, dat zou namelijk betekenen dat er een notie is van elders en vroeger en later. Er is niet iets dat waarneemt. Er is alleen maar reigerheid.

De mens is zich wel van zichzelf bewust. Dat lijkt net zoveel in de weg te zitten als dat het helpt. We leveren een gevecht om af en toe los te komen van dat bewustzijn en alleen maar te zijn. Zo is het voor mij althans. Daartoe zit ik twee keer per dag op een kussen, wandel ik, doe ik de afwas, luister ik muziek, van alles; langzaamaan komt een steeds groter deel van mijn leven in het teken te staan van die bevrijding.

In wakende toestand mezelf helemaal vergeten lukt praktisch nooit. Onlangs gebeurde het. Mijn lerares heeft liever niet dat ik daarover schrijf. Later misschien, niet nu. Kan ik niet. Ik hou je op de hoogte, voor zover mogelijk.