Mijn ouders huren ieder voorjaar voor een weekend een huis in of nabij de natuur, waar we met dertien in kunnen, vier koppels en vijf kinderen. Daarbij is het gewoonte dat ik me, na een dag met de groep opgetrokken te hebben, afzonder voor de nodige rust. Melanie was zo lief me te vergezellen. De anderen waren zo goed zich over onze kinderen te ontfermen, hoewel gezegd moet worden dat die steeds zelfstandiger zijn. Zij gingen naar het klimbos, wij naar de hei.

Op weg daarnaartoe deden we een loopmeditatie, niet gek voor de zondagochtend. Met mijn beste mindfulness-stem praatte ik ons de wandeling in.

Het kwam zo uit dat we aan het eind van die introductie gebouw A in zicht kregen. Het is het meest in het oog springende gebouw van het voormalige zenderpark Radio Kootwijk. Er werd in 1923 begonnen met draadloze trans-Atlantische telegrafie. Dat duurde maar kort. Andere vormen van communicatie verdreven de extreem lange golf, die men gebruikte om berichten te versturen. Later is er vanuit het complex onderzoek gedaan naar straling vanuit het heelal. Nu worden er soms evenementen georganiseerd.

Vorig jaar, toen we voor het familieweekend op dezelfde plaats bivakkeerden, was het een verrassing de kolos vanuit de verte te zien opdoemen. We kwamen vanuit een andere richting en hadden al een stuk over de hei gelopen. De betonnen verschijning in die omgeving kwam onwerkelijk over. Ik wist meteen hoe ik in een minder stabiele fase hiermee aan de haal kon gaan. Tijdens of op het randje van ontstonden hier dan de waanzinnigste ideeën. Dat er geen zendapparatuur meer aanwezig was, zou me er niet van weerhouden er een belangrijk knooppunt in te zien. Lijnen van over de aarde kwamen samen en met hetzelfde gemak vanuit het hele universum. Dit zou de aangewezen plek zijn om kracht, liefde en energie te ontvangen en door te geven.

Dat was toen. Deze keer kwam er iets anders op. Ik dacht: dit is een toevluchtsoord voor verweesde zielen. De grote ruimte binnen het gewapende beton is een opslag, een depot. Verloren geesten zijn hiernaartoe geleid en in afwachting om hervonden te worden.

Wat deed ik hier dan? Kwam ik iets brengen, of halen? Ik weet dat ik de laatste tijd een hoge dunk heb van mezelf. Ik ben op alle fronten goed bezig. Ik ben de voetballer in een flow. Kan niet missen. En als ik toch iets niet goed doe, een beetje vaag gezegd, is het ook goed. Ik heb de sensatie onder een steen vandaan te komen. Het loopt zoals het lang niet heeft gelopen. Dat is prima, maar mijn ik klopt zich er driftig over op de borst. Mijn zelfbeeld zingt zich langzaam los van de realiteit.

Tijd doorbrengen met familie bleek een remedie. Ik weet niet precies hoe dat werkt. Het heeft iets te maken met weten wat mijn plek is en mijn rol. Ik voelde weer grond onder de voeten.

Zo kon ik zonder iets uit te wisselen enkele momenten nabij gebouw A verblijven.

 

 

foto: Arnoud Klomp