Dit is blog nummer vijftig. Als ik schrijf, schrijf ik ook voor jou. Ja jij, daar achter het scherm van je laptop, desktop of telefoon. Het is rap zo gegroeid dat ik geen dagboekaantekening meer maak zonder dat die potentieel materiaal is voor een blog. Ook nu. Je kijkt steeds over mijn schouder mee.

Dat is geen probleem. Alleen moet er wel genoeg gebeuren om aantrekkelijke verhalen te blijven presenteren. Het is soms zoeken naar belevenissen en invalshoeken. Mijn leven is niet arm, maar het levert toch niet voortdurend zomaar geschikte stof. Vandaar dat ik nu overweeg om over te stappen op fictie.

Er ligt nog een verzonnen verhaal dat half af is. Daar kan ik best wat over loslaten. Het gaat over een vertaler die in het huis van zijn net overleden moeder trekt en iets ontdekt. Dat is wel genoeg. Misschien moet ik me ertoe zetten het af te ronden, zodat ik daarna verder kan met iets nieuws. Misschien kan ik beter meteen met iets nieuws beginnen. Ik kan me ook blijven concentreren op het bloggen. Het is het een of het ander. Ik heb maar zoveel inspiratie, creatieve energie en tijd beschikbaar.

Je merkt, lezer, dat ik hardop denk. Hardop denken moet een mens soms durven. Daar komen de mooiste uitingen van, waarbij niet gezegd is dat deze daartoe behoort.

Een fictief verhaal vergt veel ambachtelijk werk en daarna is het maar afwachten of het ergens een plek vindt, of iemand het leest. Ik ben ongeduldig en niet zuinig, gul dus. Daar sluit beter bij aan om wekelijks iets online te zetten. Het voordeel van fictie daarentegen is de mogelijkheid er meer in kwijt te kunnen dan alleen de dingen die ik zoal tegenkom. Dat is nu de beperking die ik mezelf opleg. Er zal later vast blijken dat er een hele goede reden voor was.

En zo niet, dan toch.

De realiteit, die ik door te schrijven alsnog een beetje maak, levert vaak krachtige beelden. Vind ik zelf. Die beelden verzin ik niet, ze sluipen erin. Soms zie ik ze met verbazing onder mijn vingers ontstaan. Het komt ook voor dat ik denk dat het gewoon mooi is en dat ik pas bij teruglezen na enkele weken een onvermoede diepte zie.

Er kleeft een enkel nadeel aan deze werkwijze. Ik ben al niet zo’n prater en nu heb ik nog minder te vertellen. Het belangrijkste is al geschreven. Ik voel er niet voor het te herhalen. Soms loopt een gesprek dood, omdat ik moet zeggen dat er over het onderwerp al een blog is.

Toch maar door op de ingeslagen weg, denk ik hardop verder. Ieder verhaal is een piketpaaltje dat stevig de grond in gaat voor terreinwinst op de vergetelheid. Zo krijgt de werkelijkheid wortels. Op deze manier geef ik graag ruimte aan de verbeelding. Fantasie laat ik voorlopig aan anderen. Ieder moment is geschikt om te beginnen met fictie. In feite deed ik het al. In het echt is dit namelijk blog nummer achtenveertig.