Ik blijf zoeken naar redenen om de aanschaf te verantwoorden, maar weet al dat ik het ding gewoon wil hebben. Na het invullen van mijn adres werd ik onderbroken en kwam ik er even niet aan toe de bestelling af te ronden. Het venster staat nog open. Een laatste knop indrukken volstaat. Ik ga een nieuw horloge kopen.

Mijn huidige horloge, dat ik al bijna mijn oude noem, werkt nog goed. Dat doet het al ruim tien jaar. Als ik me de prijs goed herinner, heeft hij me jaarlijks minder dan een tientje gekost. De band is van metaal met stukjes leer, waarvan een paar zijn losgelaten. Na meerdere keren verwisselen van de batterij door iemand anders dan de fabrikant, was de behuizing niet meer waterdicht. Dat was niet heel belangrijk, maar telde wel. Voor het zwemmen in de Plas moest ik mijn oude hartslagmeter om.

Dat beviel prima, tot een tijdschrift op de mat viel, verpakt in een plastic jasje dat ook een folder van een horlogemerk bevatte. Ik ben dan blijkbaar toch vatbaar voor de boodschap die het gelikte plaatje overbrengt en de verkoopargumenten. Als een kind keek ik ernaar, dat in november door het krantje van de Intertoys bladert en met de tong tussen de tanden omcirkelt wat het hebben wil, meer wel dan niet. En dat ben ik dan, die zich grotendeels ongevoelig waande voor reclame, die het doorzag en die zich niet liet beïnvloeden. Juist die mensen gaan het makkelijkst om, hoorde ik ze bulderen van het lachen op de afdeling marketing. Als een blad in de wind. Ineens was ik als was.

Naast die hele dure modellen stak mijn favoriet gunstig af. De eenvoud en ogenschijnlijke soliditeit van het klokje vielen precies goed. Mooie teksten deden de rest. De band is licht van gewicht, gemaakt van slijtvast titanium. Wat wil je nog meer? Een batterij bijvoorbeeld, die nooit verwisseld hoeft te worden. Minuscule lichtgevoelige cellen in de wijzerplaat laden hem op. Daar ben ík dan weer gevoelig voor. Nooit meer openschroeven met verlies van waterdichtheid. Ik was verkocht.

Het is voor mij een behoorlijke uitgave, een flink deel van mijn maandinkomen. Maar het horloge kan, afgaand op de folder, zeker twintig jaar mee. Het is maar de vraag of ik zelf zo lang meega. Die prijs blijft toch een goede aanleiding om er een paar dagen over na te denken, maar natuurlijk niet zo lang dat de begeerte kans krijgt helemaal weg te zakken.

Per mail informeerde ik nog bij de webwinkel of ik de band zelf kon inkorten. Dit zou een drempel kunnen zijn. Ze maakten het me te makkelijk. Per ommegaande kreeg ik een link naar een video met duidelijke uitleg hoe te handelen. Het benodigde apparaatje zou meegestuurd worden.

Ondanks de paar nachten slapen blijft het een impulsaankoop. De beslissing is buiten mijn wil om genomen. Het indrukken van die laatste knop is een formaliteit. Maar snel doen dan. Ik ben na ontvangst vast een paar dagen als een kind zo blij.