De incidenten namen de afgelopen weken geleidelijk in aantal en ernst toe. Sommige signalen kon ik, hoewel vaak niet eenvoudig te duiden, als bruikbaar beschouwen. Sommige vielen binnen het domein van waanideeën, voor zover ik daar zelf over kon oordelen. En dan waren er ook nog een boel die in een grensgebied verkeerden. Het werd weer een puzzel.

Maar het was nog te doen. Ik hoopte met de tijd op een nieuw evenwicht uit te komen. Dat liet op zich wachten. Ik zakte eerst langzaam en toen ineens hard.

Begin deze week werd ik gevloerd door een golf van verdriet, waar ik de oorsprong niet van ken. Een paar keer per dag overviel me een enorme zwaarte. Daar was geen afleiding tegen opgewassen. Het nam me over en liet niet los. Ik kon niet anders dan het ook aan de buitenkant dragen. Dat is naar, daar reageren mensen op. En ik dan op mijn beurt weer met verder zinken.

Ondanks dat het hele diepe tijdelijk was, zou het best nog even door kunnen zeuren. Om de schade te beperken zoek ik stilte, schrap ik belastende activiteiten en plan voedende. Meer wandelen en zwemmen. Als ik een baan had gehad, had ik me ziekgemeld. Heb ik overigens wel voor mijn vrijwilligerswerk gedaan. Het is geen griep, wel flink balen.

Deze melancholie zou voedingsbodem kunnen zijn voor zowel een manie als een depressie. Een manie ontstaat uit het onbewust op alle mogelijke manieren proberen het ontstane gat te dichten, keihard werken. Er moet gehoor worden gegeven aan het verlangen naar iets groots. Of ervoor weglopen, rennen. De andere zijde is lethargie, je totaal overgeven aan het onhaalbare en de zinloosheid, in het verdriet blijven hangen en geen manier zien om het licht ruimte te geven. Volgens deze zienswijze zouden verlangen en verdriet aan de basis staan van beide uitersten. Het is een gedachte, ik heb slechts mijn eigen ervaring.

De duik van deze week was dus al een tijdje in de maak. Toch zag ik hem niet aankomen. Het is het soort blindheid waardoor je eerst je hoofd moet stoten om te weten dat je had moeten bukken. Kan gebeuren, geen man overboord. Dat is dan het voordeel van die ervaring.

Deze bescheiden episode is te koppelen aan een lagere dosering medicatie. Ik gebruik twee stemmingsstabilisatoren. De naam maakt keurig duidelijk wat die doen. Daarnaast slik ik een antipsychoticum. Dat remt wanen en hallucinaties en heeft óók een stabiliserende werking. Ondanks het innemen van deze drie dempers was ik allerminst afgevlakt. Toch zou ik, al was het alleen omdat het misschien mogelijk was, graag met minder toekunnen.

Het antipsychoticum moest eraan geloven, hoewel niet zo drastisch als deze zin suggereert. Ik had een tweejarig plan gemaakt voor het afbouwen, dit jaar in stapjes de helft en volgend jaar de rest. Twee maanden geleden nam ik voor het eerst iets minder om te zien welk effect dat zou hebben.

Dit dus. Die twee jaar afbouwen zouden er weleens drie of meer kunnen worden.