Je moet altijd maar één ding tegelijk willen veranderen. Ik wilde twee dingen veranderen. Ten eerste vond ik dat ik nu maar eens wat vroeger uit bed moest, half zeven in plaats van half acht. Dan kon ik direct van tussen de lakens op het meditatiekussen ploffen. De tijd die ik zou winnen kon ik goed gebruiken voor schrijven en coachen en andere dingen. De eerste twee weken beviel dat prima. Ik had meer moeite met opstaan, maar vooral meer tijd over ’s ochtends. Ik was ruim voor de lunch gereed voor de lunch.

Het tweede, wat ik gelijktijdig inzette met het vroeger opstaan en het meteen mediteren, was het schrijven aan een fictief verhaal dat zo’n anderhalf jaar in een la had gelegen. Ik had veel verfrissende ideeën, koos een nieuwe voorlopige titel en maakte er serieuze arbeid van. Dat betekende in mijn geval vier dagdelen per week ervoor gaan zitten. En dat waren intensieve uren, die uitliepen in nog eens zolang rondlopen met gedachten over onder meer de vorm, wendingen en precieze formuleringen.

Het verhaal zat in mijn hoofd, het hoefde alleen nog maar op papier ofwel scherm te verschijnen. Ik kon daar erg opgewonden over zijn, en nog. Maar goed, hoe? Ik heb wel gemerkt dat het een ontzettend traag en tijdrovend proces is. Bijna voorbij traagheid die je kunt voorstellen. Frustrerend eigenlijk, dat het niet zo huppakee uit mijn vingers rolt. Het zal er wel bij horen. Ik was bereid er veel energie in te investeren.

Tijdens een wandeling vertelde ik Melanie hoe ik mijn dagen dacht in te delen. Het was een strakke planning voor mijn doen, er moet altijd nog veel lucht bij. ‘Wanneer schrijf je het blog dan?’ vroeg ze terecht. Dat zou ik grotendeels in het weekend doen. Ik moest daarbij een beetje lachen omdat ik ineens een druk baasje bleek.

Waar ik nu naartoe wil is dat deze twee veranderingen na een week of twee al uitmondden in de outburst, zoals de huisarts het noemde, van vorige week. Je weet nooit hoe alles elkaar precies beïnvloedt. Was de gevoeligheid oorzaak van het vele schrijven en het vroege opstaan? Of was het andersom? Dat minderen van medicatie, waar ik al mee bezig was, kwam erbij. En dan nog de autonome golfbeweging waar geen mens vat of zicht op heeft.

Ik heb het blog van vorige week nog eens teruggelezen. Het is in mijn ogen een positief verhaal, maar dat zou kunnen komen doordat ik er zelf de hele tijd bij was. Het gaat over iemand die op tijd in de gaten heeft dat er actie ondernomen moet worden, of juist rust gezocht, om te voorkomen dat een plotselinge ernstige dip uitmondt in een echte episode. Zo werd het door veel lezers niet ervaren. Het stuk riep niet alleen medeleven op, maar ook bezorgdheid. Over dat laatste kan ik kort zijn: niet nodig.

Het gebeuren heeft me opnieuw geleerd kalmpjes aan te moeten doen. Of en wanneer dat verhaal afkomt, blijft daarom onbekend.