Ik vroeg een meisje wat ze graag wilde zijn. Ze zei: ‘Zie je dat niet, schatje, ik wil beroemd worden, een ster op het witte doek. Maar in de tussentijd kun jij wel iets voor me doen.’ Bleek dat ik haar auto mocht rijden. Later gaf ze toe niet eens een auto te hebben, maar wel blij te zijn met haar nieuwe chauffeur.

Mooi begin van een liefde. Drive my car is het eerste nummer dat voorbijkomt in de Carpool Karaoke met Paul McCartney. Het filmpje behelst een kleine toer door Liverpool. In de week waarin het verscheen, werd door de NPO een documentaire uitgezonden over de jaren dat The Beatles concerten gaven.

Filmpje en docu slingerden me hun universum in.

Elke avond start ik een willekeurig nummer op YouTube en laat me leiden door het algoritme. De video’s volgen elkaar op, meest van matige kwaliteit, soms met bewegend beeld, vaak alleen een afbeelding met muziek. Er is een terugkerende sensatie: ‘O ja, dat hebben ze ook gemaakt. Wat goed!’ Ik kan het niet helpen. En o ja, Help! is nog niet eens voorbijgekomen.

In de Carpool Karaoke zit aan het begin een verwijzing naar dat nummer. De presentator vraagt vanuit de auto per telefoon of Paul hem kan helpen. Een moment later stapt de superster in. Maar hij is helemaal geen superster, en toch weer wel. Het hele gebeuren zou je bijna de uitspraak ontlokken dat hij zo gewoon is gebleven.

Bij het terugkijken van concerten van McCartney valt op dat hij al die oudere nummers speelt zoals ze oorspronkelijk zijn opgenomen, geen tierelantijnen, geen uitbundige solo’s, gewoon van seconde één tot minuut drie, zoals het op de plaat staat. Melanie, die met een schuin oog meekijkt, zegt dat Paul vlak is. Dat raakt me uiteraard, maar het zou goed kunnen dat ze gelijk heeft. Je zou zelfs kunnen zeggen dat hij kraak noch smaak heeft. Is dat dan waarom hij nog steeds wereldwijd geadoreerd wordt? Is het de opgewekte stabiliteit die we allemaal zouden wensen?

De NPO-documentaire toont dat The Beatles mede vanwege de populariteit moesten stoppen met optreden. De muziekinstallaties waren niet krachtig genoeg om boven het gegil van de meisjes uit te komen.

Het is dan aandoenlijk hoe tijdens de recente toer door Liverpool mensen zich verzameld hebben voor zijn ouderlijk huis en hij bij het naar buiten komen welwillend een paar handen schudt. Een man zegt dat zijn broer naar hem vernoemd is en dat zijn muziek gespeeld werd op de uitvaart van zijn vader.

Paul stapt vervolgens in de auto en moet zichtbaar bijkomen van de opwinding, terwijl het níets is vergeleken met de maniakale verafgoding die hem en zijn vrienden vijftig jaar geleden overkwam.

Dat te zien, terwijl de eerste tonen van Blackbird klinken, breekt me enigszins.

Er waren op dat moment meer mensen in de kamer, waaronder kinderen, dus ik kon me niet laten gaan. Jammer, want het komt heel weinig voor dat ik zo mooi en onverwacht enigszins breek.

 

Voor de enkeling die het nog niet heeft gezien: Paul McCartney Carpool Karaoke (YouTube)