Er kan geen sprake zijn van een harde grens, het is een geleidelijke overgang. Toch zou het tweede weekend van september gezien kunnen worden als het begin van het winterzwemseizoen. Het zijn de laatste dagen dat het betaalde badstrand aan de andere kant van de Plas open is.

Ook op ons veldje klopt het najaar aan.  De zomergasten die maandenlang het veld bevolkten en er hun domein van maakten, zijn weer vertrokken. Die laten zich voorlopig niet zien. Ze weten niet dat er nog genoeg mooie dagen zullen zijn. Als je de mindere op koop toe neemt, of daar ook waarde in kunt vinden, krijg je die cadeau.

Dat is weggelegd voor het clubje zwemmers dat het jaar rond te water gaat. Bij de mannen gaat de voorkeur hartje winter uit naar een paar minuten zwemmen. Er is nog steeds discussie over de vraag of dompelen, even erin en meteen eruit, ook telt.

Wat Yvon betreft wel, die dompelt. Ze heeft daarvoor haar eigen methode. Met een badmuts op als bescherming, en om de haren droog te houden, stapt ze van de houten beschoeiing, loopt achterwaarts de zwakke helling af tot ze diep genoeg is en gaat dan onder het slaken van een kreet door de knieën. Dat is het, dan loopt ze terug.

Daar doen wij zwemmers een beetje lacherig en neerbuigend over. Het komt weleens voor dat we het bij dompelen houden, maar bijna altijd blijven we in het water tot er een pijngrens bereikt is en het begin van onderkoeling intreedt. Dat is pas genieten.

Zo ver is het nog niet. De Plas koelt langzaam af. Yvon zwemt nog een stuk.

Ze was er in de zomer praktisch elke dag. Ze komt uit Hilversum fietsen om hier te zitten. Het is haar dagelijkse uitje. Ondanks haar tamelijk hoge leeftijd (mag ik dat zeggen?) wil ze niets weten van een e-bike. Haar witte Koga voldoet prima.

Ze kan dagenlang zitten. Ik vroeg haar of het niet verveelde. Helemaal niet. Twee jaar terug had ze het puzzelen ontdekt. Ze lost sudoku’s op en wordt daar steeds beter in. Ze kan er zo in opgaan, vertelde ze, dat ze alles om zich heen vergeet. Als ze opschrikt uit haar concentratie, moet ze uit het niets bedenken wat ook weer het plan was voor de dag.

Verwacht bij deze meditatieve bezigheid echter geen ingetogen dame, dat is ze verre van. Yvon laat van zich horen. Soms als ze begint te praten, houdt ze niet meer op. Het enthousiasme spat eraf. Yvon wil overal het fijne van weten en heeft veel contact met de mensen om haar heen. Ze toont interesse en is op de hoogte.

Door de maanden heen is zij een vaste waarde op het veld, niet te beroerd om wat langer te blijven om mijn spullen in de gaten te houden als ik zwem. Zo zien we elkaar vaak. In de winterperiode misschien iets minder, maar ze blijft haar tochtjes maken. En dompelen, ongeacht wat de mannen daarvan vinden.