Er wordt tegenwoordig makkelijk gesproken van ervaringsdeskundig. In mijn geval geldt dat ik wel wat meegemaakt heb, maar geen opleiding volgde om dat professioneel in een kader te plaatsen. Mijn kunde is gebaseerd op het beschrijven van mijn ervaringen en al doende erop te reflecteren. Daarnaast kan ik door het coachen van anderen ook hun verhalen laten meewegen in mijn visie, voor zover ik die heb. Nog steeds niet officieel ervaringsdeskundig dus, maar goed, ik heb wat te vertellen.

Ik ben echter niet echt een verteller. Ik ben meer een schrijver. Ik heb graag de tijd om uitgebreid na te denken over een precieze formulering en de juiste woordvolgorde.

Over twee weken ga ik toch iets vertellen, over verwardheid. Het is voor een publiek van ongeveer tachtig mensen, managers in de zorg. Ze zijn benieuwd hoe ik als verward persoon graag behandeld zou willen worden, wat een goede aanpak is. Daar ben ik ook al niet deskundig in. Ik heb alleen mijn ervaring.

Ik weet niet goed waarom ik toegezegd heb dit te doen. Niemand dwingt me. Voor de bescheiden financiële tegemoetkoming hoeft het niet. Ik ben ook niet persoonlijk gevraagd. Er kwam een oproep en daar heb ik op gereageerd. Misschien vind ik dat ik het behoor te doen. Mogelijk verkoop ik een boek of twee.

Een kwartier blijkt best makkelijk te vullen. Met het voorlezen van twee verhalen uit Verwarde man kom ik al over de helft. Ertussenin iets uitleggen over wensen bij waanzin gaat me in de beslotenheid van de werkkamer redelijk af. Hoe dat straks zal zijn als ik daar sta, is nog maar de vraag.

Ik wil niet woordelijk zinnen uit mijn hoofd leren, acht me daartoe ook niet in staat. Bovendien is er dan geen ruimte voor kleine grapjes, mochten die opkomen. Helemaal voor de vuist weg aanvangen, is zeker geen optie. Inmiddels heb ik een begin en weet ik ongeveer via welke punten ik naar het eind wil.

Het belachelijke van de hele exercitie is de tijd die ik ermee bezig ben en de energie die erin gaat zitten. Voor een praatje. Mijn perfectionisme en mijn zucht naar eindeloos nuanceren zitten in de weg. Het houdt niet op. En het is vakantie. En ik heb verder niet zo veel te doen.

Het kan maar beter achter de rug zijn. Het ergste wat kan gebeuren, is dat ik dichtklap. In dat geval heb ik altijd de verhalen uit het boek nog en lees ik er desnoods eentje extra voor. Laat ik mijn leesbril niet vergeten (volgende keer schrijf ik een groteletterboek).

In mijn zenuwen vooraf ben ik geneigd een voorstelling te maken van hoe het zal zijn. Hoe zien managers in de zorg er eigenlijk uit? Hoe is de opstelling? Wat vertellen de andere sprekers? Is er een katheder of zoiets? Ik hoop het. En hopelijk ben ik in staat een slok te nemen uit het glas water dat voor me klaarstaat, trillen mijn handen niet te erg.

Je mag aan me denken die dag.