Ik ben het milieu en het klimaat beu. Het is milieu en klimaat voor en milieu en klimaat na. Milieu en klimaat zijn de norm. Ik heb mijn buik vol van milieu en klimaat. Hoe meer ik lees, zie en hoor over milieu en klimaat, des te minder ik voor milieu en klimaat ben. Ik laat milieu en klimaat voor wat ze zijn en doe wat ik goed acht voor mijn welbevinden. Ik ga zelfs in de contramine als het om milieu en klimaat gaat.

Ik laat de koelkast openstaan bij het inschenken van een glas melk en de kraan lopen terwijl ik tandenpoets. Ik gooi, als het zo uitkomt, papiertjes in de plasticbak, een verpakking bij gft en eten bij rest. Zonde. Ik douche weer warm en langer dan noodzakelijk. Ik hou de verwarming in de werkkamer aan voor het geval ik daar later op de dag nog ga zitten. Ik zou voor een weekend naar New York vliegen, als ik daar behoefte aan had.

We hebben nog wel een nee/ja-sticker op de klep van de brievenbus. Die zit er zolang ik me kan heugen, ook bij onze vorige woning al en bij mijn huis weer daarvoor. Die peuter je er niet eventjes af.

Zo blijven we verschoond van folders met schreeuwerige aanbiedingen en andere indringende manieren om ons tot kopen aan te zetten. Ik was al zo’n beetje vergeten hoe dat was, een stapel van die folders doorwerken.

Meerdere van die stapels vielen maandagochtend op de mat. Ze waren verpakt in plastic en met witte bandjes gebundeld. De chauffeur kieperde een berg van zijn steekwagen. Ik begon met opstapelen en bedankte hem al. ‘Nee,’ zei hij, ‘er komen nog twee.’ Ik was meteen plaatsvervangend aan het afzien voor mijn kind.

Onze oudste van dertien heeft zijn eerste baantje: reclamedrukwerk verspreiden. Hij heeft dat helemaal zelf bedacht, uitgezocht en geregeld. Melanie en ik kunnen niet anders dan hem erin steunen. Hij spaart voor een Playstation op zijn eigen kamer.

Ik liet hem ’s middags alleen op pad gaan, maar vond later dat ik hem voor deze eerste keer wel kon helpen. Het verspreiden van folders is het laten afgaan van een fragmentatiebom waarvan de scherven in de brievenbussen in de wijk terecht komen. Die scherven vallen dan weer uiteen in de huiskamers, hoewel er ook veel ongelezen schijnt te verdwijnen in de vuilnisbak. Het zal toch werken al die reclame. De adverterende bedrijven doen er veel moeite voor.

Ze knijpen hem nu, want er komt een ja/ja-sticker in Utrecht. In Amsterdam hebben ze die al. Alleen in brievenbussen met zo’n sticker mag ongeadresseerd reclamedrukwerk worden gegooid. Geen sticker is geen reclame, een omkering van de situatie zoals die nu is.

De invoering is gepland voor begin 2020, nog niet helemaal zeker, maar grote kans van wel. Onze eigen verspreider heeft een jaar en twee maanden om goed te kunnen sparen. Daarna zal de spoeling waarschijnlijk een stuk dunner worden. Jammer voor hem, maar ik ben dan toch weer blij voor milieu en klimaat.