Ik verdiep me een beetje in elektrogevoeligheid. Dat komt niet zomaar uit de lucht vallen. Er zit sinds enkele maanden een irritant hoge piep in mijn linkeroor, tinnitus. Het is niet constant even hard, het komt en het gaat. Het zullen de popconcerten uit het verleden zijn, hoewel niet overdreven veel, die nu hun tol eisen. Het zou ook een andere oorzaak kunnen hebben.

De oorsprong van mijn onderzoek ligt bij Chantal. We kennen elkaar via grote vriend Rutger, al zegt je dat mogelijk niet veel. We kennen elkaar, punt.

Ze heeft een boek geschreven over ziek zijn van elektrosmog. Scepsis was mijn eerste reactie, waar ik nog een tijd aan vasthield.

Chantal was een keer hier in huis om een optreden te bespreken, dat uiteindelijk vanwege mijn zenuwen niet doorging. Ze had er begrip voor. Ze was vol begrip. Dat was niet wederzijds, moet ik eerlijk zeggen.

Haar conditie kennende had ik wel alvast het wifi-modem van de stroom gehaald. Bij binnenkomst detecteerde ze met haar lijf de dect-telefoon. Die ging ook uit. Ze liep door de kamer met een stralingsmeter. Ik dacht: het zal wel. Wat mij betreft kon het net zo goed een ingebeelde ziekte zijn.

Het is me nu onbekend of dit voor of na haar boekpresentatie was. Ik moest destijds gniffelen over een zinnetje op de uitnodiging. Het verzoek was om contant geld mee te nemen, omdat het draadloze pinapparaat van de uitgever (overigens ook de mijne) niet kon worden gebruikt. De betreffende werfkelder was zo veel mogelijk vrijgemaakt van straling.

Ik kon er niet bij zijn, vooral weer door mijn zenuwen. Later heb ik niet de moeite genomen het boek te bestellen.

Vorige maand was er een documentaire op tv over klachten die veroorzaakt worden door alomtegenwoordige straling, niet alleen van dect en wifi, maar ook van telefoonmasten en elektriciteitskabels. Erg veel wijst erop dat mensen daar last van kunnen hebben. Er is echter geen consensus over het bewijs en er is geen officiële erkenning, mogelijk doordat telecomgiganten en andere bedrijven enorme belangen hebben bij het in stand houden en uitbreiden van de netwerken.

Ik had na het zien behoefte om te lezen en haalde het boek in huis. Het begint met een verhelderende inleiding over het onderwerp en de reden van Chantal om het te schrijven, haar eigen zoektocht naar wat voor haar werkt. Daarna volgen weergaven van gesprekken met mensen die elektrogevoelig zijn, meest in ernstige mate, en daardoor voor vergaande veranderingen in hun leven moeten kiezen. Het is overtuigend en beklemmend.

De docu en het boek wierpen de vraag op aan welke straling ik zelf blootsta en hoe gevoelig ik daarvoor ben. Ik ben liever met andere dingen bezig, maar kon even niet anders.

Tinnitus wordt een paar keer genoemd als klacht. Na enige proeven met buiten en binnen en apparaten aan en uit, ontdekte ik niet direct een verband. Het loopt zo’n vaart niet, denk ik. Maar ik ben wel om. Er is van mijn kant nu ook volop begrip.

 

Chantal Halmans schreef De draadloze kooi. Ziek van elektrosmog

De documentaire Ubiquity is nog te zien op NPO start.