Het kwam al een tijd niet meer voor dat ik op donderdagmiddag nog niets had. Ik schiep zelf de verplichting iedere vrijdagochtend een blog te plaatsen. Dat lukt, niet zonder moeite, maar het lukt. Soms is er op de zaterdag ervoor al een bruikbaar idee. Anders komt dat in de loop van de week. Het begint met een schets. Die werk ik uit en herschrijf ik daarna eens of vaker.

Om me te behoeden voor missers, die ik zelf in de strijd met komma’s en alinea’s over het hoofd zie, lees ik Melanie voorafgaand aan publicatie de blogs voor. Het is goedkeuring en klaar om te plaatsen óf onverbiddelijk terug naar de schrijftafel. Je mag weten dat ik weleens twijfel aan deze manier van werken. Het zou kunnen dat dingen die warrig op haar overkomen door anderen als poëtisch worden ervaren. Aan de andere kant pikt ze vaak terecht onvolkomenheden uit een tekst. We houden het voorlopig zo.

Tijdens een wandeling vertelde ze over haar aspiratie om zelf een column te schrijven. Dat zou dan voor een blad voor wiskundeleraren zijn. Ze is sinds een paar jaar docent op een vmbo-school en maakt in en rond de klas van alles mee. Dat moet toch kunnen, eens in de zoveel tijd een stukje? Volgens haar maak ik als huisman weinig tot niets mee, in ieder geval veel minder dan zij meemaakt. En toch verschijnt er elke week een verhaal. Hoe kan dat?

Ik maak inderdaad niet zo veel mee. Toch waren er deze week weer drie mogelijke onderwerpen. Ze hebben het om verschillende redenen niet tot deze fase gered. Overwegingen om te stoppen met de doorlopende cursus zen verzandden in een voor dit moment te persoonlijke gedachte om zelf juist leraar te willen zijn. Er waren ook mijn presentatie (die goed ging) van vorige week en de rol van het gebruikte kalmerende middel. Helemaal uitgewerkt bleek het verhaal kant noch wal te raken. Tenslotte was er een mening over een door de buurt opnieuw in te richten perk. Door daar iets over te schrijven zou ik de discussie onder de buren te veel in de wielen fietsen. Zo bleef er niets over.

De druk loopt op. Ik moet blijven presteren. Ik heb stiekem de ambitie om voor een tijdschrift of een website te schrijven. Als die mogelijkheid zich voordoet, er is nog geen opening, moet ik het wel waarmaken. De druk zal verder oplopen. Nu kan ik ervoor kiezen, als het even tegenzit, om een weekje over te slaan, hoewel ik me afvraag of die keus er echt nog is.

Ik heb Melanie tijdens die wandeling gezegd dat het een kwestie is van beginnen. Het heeft niet veel zin te bedenken waar het nu eens over zou kunnen gaan. Het beste is te gaan zitten en de pen over het papier te laten glijden of de cursor over het scherm. Vergeet dat het goed moet zijn, of leesbaar. Dat komt later. Het gaat in de eerste plaats om wat je beweegt. Zo simpel is het.