De geschiedenis herhaalt zich en ik laat haar in dit geval begaan. Het is mijn diepgewortelde gewoonte om dingen vroegtijdig te beëindigen. De woensdagochtend was gereserveerd om naar zen te gaan. Dat doe ik al weken niet meer. Tijdens een lange wandeling kwam ik tot het besluit het ook maar niet meer te proberen. Zo komt het in een rijtje van Stedelijk Gym, onderwijskunde, een handvol creatieve cursussen, werken bij het fort en zo nog wat activiteiten die een roemloos en teleurstellend einde kenden.

Dat is in dit geval niet het enige zich herhalende. Voor het andere gaan we een jaar of zes terug in de tijd. Ik volgde voor de tweede keer een beginnerscursus zen. De eerste was bruut onderbroken geweest door een psychose. De praktijk van het mediteren zat er al in. Ik wilde de rituelen nog goed onder de knie krijgen, zodat ik daarna verder kon in een doorgaande groep.

Het plan strandde bij een opmerking van de lerares. Ze zei een keer bij de uitgang iets over het weer. Ik meende dat haar woorden betrekking op mij hadden, in negatieve zin. Zo was ik in die tijd. Het met mijn therapeut bespreken hielp niet voldoende. Het incident had me zo geraakt dat ik het niet zag zitten terug te gaan.

Vorig jaar begon ik ten langen leste toch bij een doorgaande groep, die op woensdagochtend, onder leiding van een doorgewinterde lerares. Haar inleidingen voorzagen in geestelijke voeding en brachten me verder op het zenpad. De rituelen leerde ik gaandeweg kennen. Het samen mediteren was oké. Toch zat ik thuis doorgaans beter. Ik moest bovendien steeds een flinke weerstand overwinnen om me tot de reis naar de meditatieruimte te zetten. Ik ging nog vaak genoeg.

De samenstelling van de groep is tamelijk constant. Aan het begin van dit seizoen kwam er een nieuwe leerling bij, mijn lerares van de beginnerscursus. Ik vond het aanvankelijk wel wat hebben om naast haar te zitten, zeg maar als gelijken.

De eerste les was ik er. De tweede sloeg ik over. Tijdens de derde ontaardde zij op de mat naast me in een onbedaarlijke hoestbui, typisch geval van kikker in de keel. Ik kon daar uiteraard niets aan doen. Ik had wel het idee er iets mee te maken te hebben. Zo ben ik nog steeds. Na afloop bij de uitgang zei ze iets wat me eens te meer aan het denken zette. Mijn oude kwaal speelde op.

Ik haakte af. De toch al te overwinnen weerstand had er een portie bijgekregen. Natuurlijk zou ik mezelf weer bij elkaar moeten rapen. Natuurlijk zou ik de angst voor herhaling en eventuele consequenties onder ogen moeten zien, omarmen en doorstaan. Als ik er verder beroerd voor stond, zou de urgentie daartoe groter zijn.

Ik laat het erbij. Ik vlij me zo comfortabel als gaat in de mij bekende groef. Ik mediteer gewoon thuis, zo belangrijk is die groep niet. Het is lekker rustig zonder wekelijks geestelijke voeding. Wel jammer van het geld.