Ik heb bij de trekking van februari meegedaan met de Staatsloterij, gewoon omdat het kon of uit nieuwsgierigheid, ik weet het niet precies. Ik had in een pauze van The Voice of Holland een commercial gezien met een astronomisch hoge jackpot en had mijn telefoon toch al bij de hand om mijn oordeel te geven over de deelnemers van de talentenjacht.

Daar moet ik een korte verantwoording bij geven. Ik kijk veel mee, programma’s waar ik zelf niet voor zou kiezen: Expeditie Robinson, Boer zoekt vrouw, Wie is de Mol? en The Voice dus. Ik zou me ook terug kunnen trekken in de werkkamer met een boek of met Netflix op het computerscherm. Dat is zo treurig. Dan maar beneden op de bank en de shit over me heen laten komen. Iets anders doen terwijl de tv aan staat is geen optie. Ik ontbeer de daarvoor benodigde filters.

Als ik dan toch kijk, doe ik helemaal mee. Ik probeer naarstig te ontdekken wie de slimmerik is die geld uit de kas speelt of die andere sukkels met een streek dwarsboomt. De ene boer krijgt mijn sympathie, een andere moet ik niet. Ik leef mee met de proeven en zit in spanning welke eilandbewoner weggestemd wordt.

En ik gebruik de Redroom-app om bij The Voice aan te geven wat ik van de optredens vind, vaak om erachter te komen dat mijn oordeel dicht bij dat van jurylid Anouk zit. Wat niet alleen iets zegt over mijn kennis van zaken, maar ook over mijn goede smaak. Bij die van Lil’ Kleine ben ik doorgaans wat verder verwijderd.

Deze week is de finale. Dan hebben we dat weer gehad. Ik hoop wel dat Patricia wint, maar dat zal niet veel van mijn lezers iets zeggen, vermoed ik. Wist ik er zelf maar zo weinig van.

Waar was ik? Reclame kun je niet doorspoelen als je live kijkt. Dan komt er weleens iets langs dat je pakt. Ik weet hoe het werkt en ga toch een keer voor de bijl.

Ik had mijn telefoon dus bij de hand en met een paar handelingen stond de app van de Nederlandse Loterij erop. Met nog een paar handelingen had ik mijn eerste lot gekocht, misschien wel mijn eerste ooit.

Om echt mee te mogen spelen moest ik de organisatie nog bewijzen ouder dan achttien te zijn. Via mijn bank zou dat gebeuren. Ik begreep dat het een vrij nieuwe methode was. Ik moest eerst een kopie van een identiteitsbewijs opsturen. Geen probleem, foto’s gemaakt en op de digitale post. Duurde een paar dagen voor het verwerkt was. Nog niets aan de hand. Je denkt inmiddels dat dit ergens heen gaat. Niet.

Het lukte gewoon. Ik leefde toe naar de tiende en er viel een bedrag van nul euro op mijn lotnummer. Iets in de trant van ‘de volgende keer beter’, meldde de app. Dat denk ik niet. Ik ga daar geen geld meer aan uitgeven. Ik ben geen gokker. Ik ben meer een kijker, soms tegen wil en dank.