Het schrijven van deze blogs zou genoeg kunnen zijn. Toch voel ik nog steeds wat voor fictie.

Er is een verhaal dat al af is. Het hoeft alleen nog maar geschreven te worden. Daar komt het niet van. Ik mis er de juiste energie en concentratie voor. Larie en kul, zo zijn er nog wel een paar uitvluchten te bedenken. Dit stukje gaat er echter niet op uitdraaien dat ik me voorneem het weer op te pakken. Daar is meer voor nodig dan deze 500 woorden. Maar wie weet zetten ze iets in beweging.

Laat ik eerst bekennen dat ik bang ben, weer eens. Ik ben bang om geen recht te doen aan het gegeven. Het gaat over een man van in de vijftig, vertaler van beroep, die de gevolgen van een traumatische gebeurtenis uit zijn vroege jeugd niet wil zien. Hij gaat gebukt onder depressies, een term die ik zal vermijden. Als zijn moeder overlijdt, mogelijk door eigen hand, trekt hij voor enige tijd in zijn ouderlijk huis.

In de achtertuin staat een uit steen en cement opgetrokken speelhuis. Daar is de voorlopige titel aan ontleend: Fort Noks, een verwijzing naar de plek in de VS waar de goudvoorraden worden bewaard.

Andere ingrediënten zijn bij elkaar gesprokkeld uit eigen ervaringen. De man is losjes gebaseerd op iemand die ik een keer meemaakte bij een praatgroep. Daar kan ik omwille van de privacy verder weinig over zeggen. Om soortgelijke redenen kan ik weinig kwijt over de vrouw die voor hetzelfde personage andere eigenschappen leverde. Ze zullen zichzelf niet herkennen.

Een belangrijk element, het fort, is geïnspireerd op een bouwwerk dat ooit in een achtertuin stond in de wijk Lunetten, waar ik werkte als hulp van een hovenier. Het was door de vorige bewoner, in de ogen van de hovenier een zonderling type, daar neergezet voor de kinderen. Een beetje Efteling. Het zou gesloopt worden door een specialistisch bedrijf vanwege de asbest platen die erin verwerkt waren. Die dacht ik in mijn fort ook te kunnen gebruiken.

Het huis situeer ik in Achttienhoven, een langgerekt buurtschap dat hoort bij gemeente De Bilt, een kilometer of drie van hier. Onderdelen van verschillende panden komen voor in wat ik heb bedacht, of samengesteld eigenlijk. Vooral de diepe tuin is van belang. De achterkant grenst aan een sloot met daar weer achter uitgestrekte weilanden. Het fort staat een paar meter van het water. Misschien staan in de slootkant knotwilgen die bezocht worden door kauwen.

De vorige voorlopige titel was Witte kauw. Daar is het ooit mee begonnen, die zag ik in de achtertuin. Het dier fascineerde me en ik dacht die fascinatie te kunnen gebruiken. In een eerdere versie had de hoofdpersoon als kind een kauw met wit verenkleed gezien, een weinig voorkomend fenomeen, en nu zag hij er weer eentje en kwam alles terug. De commissie, bestaande uit mijzelf, liet dat niet passeren. Er vliegen bovendien al voldoende witte vogels die normaal zwart zijn door de literatuur.

Dat alles terugkomt blijft gehandhaafd. Alleen ik weet hoe.