Het beste sushirestaurant in de stad bezorgde om onduidelijke redenen niet in mijn postcodegebied. Ik kon wel afhalen en kreeg daarbij in de zomermaanden een korting van maar liefst 25%. Ik had het saldo van mijn rekening bekeken en vond dat het er wel af kon. Zo vaak eet ik niet van de Japanner.

De fietstijd bedroeg een minuut of 20, samen met het afhalen zelf en het terugfietsen ongeveer 45 minuten. Dat was geen probleem. Ik had toch niets beters te doen. Zelf een goede maaltijd bereiden duurde bovendien net zo lang. ‘Lekker belangrijk,’ zou mijn vader hierop zeggen.

Ik had het menu in de loop van de week meerdere keren bestudeerd. De namen waren lastig te onthouden, iets met sashimi, maki en nigiri. Welke bij wat hoorde wist ik niet, een gebrek aan ervaring. Ze hadden er op de website gelukkig plaatjes bij.

Ik wist inmiddels wat ik wilde hebben, en het was veel, een hoeveelheid waarvan de bereider zou denken dat die voor minimaal drie personen bedoeld was. Ik kon prima alleen genieten, ging het er goed van nemen, had bedacht dat ik rond vijf uur zou beginnen met bestellen, maar verwachtte niet zo lang te kunnen wachten.

Mijn vakantie was begonnen. ’s Ochtends had ik een laatste druppel vrijwilligerswerk gedaan. De bijdrage was onlangs gestort. Daarmee kon ik het feestmaal bekostigen. Het is maar goed dat ik niet echt veel te besteden heb, anders zou ik dit zo vaak doen dat de lol er vanaf ging.