We hadden voor de vakantie de auto geleend, brachten die terug en bleven bij mijn ouders eten. Mijn moeder geeft nog altijd iets mee: een restje van de maaltijd, een paar potten zelfgemaakte jam, zoals een moeder en oma graag doet. Deze keer was het een bakje stoofperen.

Ze gaf ons ook een lift naar het station. Dat scheelde een busrit. Bij de kiss & ride van Alphen aan den Rijn werd veelvuldig afscheid genomen. Het was er zo druk dat we genoegen moesten nemen met een plekje op de stoep.

Als student en later als gewoon jongvolwassene bereisde ik vaak aan het eind van het weekend het traject naar Utrecht. Op soms kille zondagavonden was ik op weg naar een lege kamer. Loerend naar de contouren van weilanden en bebouwing van tussenliggende plaatsen was er ruimte voor wat gemijmer. Ik weet niet meer precies waarover. Het staat me nog wel bij dat het vaak gepaard ging met inzichten over mijn leven van dat moment.

En ineens, er zijn jaren voorbij, maar toch ineens leg ik de reis af met vrouw en twee kinderen. Het begint te schemeren. Het raam wordt een spiegel. Dat de trein nu van een ander type is, doet niet af aan de ervaring.

De anderen zijn bezig op hun telefoon, dat is prima. Ik zit hier zomaar met mijn dierbaren. Op het tafeltje staat een bakje stoofperen. Straks betreden we gezamenlijk het huis dat al veel langer op ons wacht dan we zelf kunnen beseffen.