Mijn handen trilden veel erger dan gewoonlijk. Er moest een taxi komen. Ik wist het nummer niet en googelde dat op mijn telefoon zo goed als het ging. De chauffeur belde even later dat hij er over drie minuten zou zijn. We verlieten de stoeltjes in de wachtkamer van de huisarts om buiten te wachten. Dat was mijn tweede verkeerde inschatting. Mijn oudste verloor op straat zijn evenwicht en viel om.

De hele situatie was ontstaan door een trap tegen zijn enkel, waardoor hij niet kon lopen. Mijn eerste fout was om, toen de gymleraar hem thuisbracht, de twee aanvankelijk voor de deur te laten staan. De man nam zelf maar het initiatief om de hal te betreden.

Het kippeneindje naar de huisarts deden we op de fiets, jongen achterop. We moesten daarna met voornoemde taxi naar het ziekenhuis. Daar deed misstap drie zich voor. Mijn kind hinkte, door mij ondersteund, door de draaideur naar binnen. Iemand zei dat er rolstoelen beschikbaar waren. Met de eerste hulp in zicht sloeg ik die suggestie af. Wat ben je dan voor vader? Een medewerker kwam met wielen aangesneld. Die bleken kort daarop goed van pas te komen: we moesten door naar radiologie, strompelend een heel eind.

Gelukkig geen breuk. Melanie kon ons ophalen. De druk was eraf.

Ik had weer gemerkt weinig nodig te hebben om de zenuwen te krijgen, maar had toch mooi naar behoren gehandeld. Wie zeurt er dan over een paar kleine missers? Ik zal proberen het niet meer te doen.

—

Het is bijna zover. Aanstaande maandag verschijnt Er zijn zoete appels zat, een bundel met de beste blogs van de eerste twee jaar Nooit niks. Ik geef je nog wel een seintje.